در روایتى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم:

 «مـا أَحَبَّ اللهَ مَنْ عَصـاهُ(1); کسى که معصیت کند، خدا را دوست ندارد.»

 بنابراین، کسى که با خطّ و مشى على(علیه السلام)نیز مخالفت بنماید او را دوست ندارد، بدین جهت محبّت باید انسان را به سوى اطاعت و بندگى و سر سپردگى بکشاند. به همین علّت مى گوئیم که محبّت بدون اطاعت و بندگى، اساساً محبّت و مودّت نیست.

به داستان زیر توجّه کنید:

«حاجب» یکى از شعراى زبردست وماهر بود; او که شاعرى با صفا و داراى اشعارى نغز بود، گاه همچون شاعرهاى عوام، اشعار عوام پسندى مى سرود. روزى در وصف امیرالمؤمنین على(علیه السلام) شعر نامناسب زیر را سرود:

حاجب اگر معامله حشر با على است *** من ضامنم، هر چه خواهى گناه کن

یعنى اگر عشق و مودّت و محبّت على(علیه السلام) باشد، براى نجات کافى است; هر چند انسان غرق در گناه شود. این محبّت دروغین که در شعر فوق آمده است چراغ سبزى براى گناهکاران است.

وى شبى على(علیه السلام) را در خواب دید، حضرت به او فرمود: حاجب این چه شعرى است که گفته اى؟!

حاجب عرض کرد: چگونه بگویم؟

حضرت شعر او را به صورت زیر اصلاح کرد:

حاجب اگر معامله حشر با على است *** شرم از رخ على کن و کمتر گناه کن

بنابر این، محبّت به معناى اطاعت کردن از حضرت حق و ترک گناه است.

1 . روضة المتّقین، جلد 13، صفحه 156.