سه معامله اى که در آیات سوره هاى توبه، صف و بقره آمده، و شرح آن گذشت، از جهاتى مثل یکدیگر هستند; مثل این که خریدار در هر سه معامله خداوند و فروشنده مؤمنان و متاع و جنس مورد معامله جان مؤمنان است، امّا قیمت و بهاء جنس عرضه شده متفاوت است; خداوند در یک معامله جان مؤمنان را در مقابل بهشت خریدارى مى کند و در معامله دیگر قیمت را بالاتر مى برد و علاوه بر بهشت برین، خانه هاى بهشتى و آمرزش گناهان و پیروزى هاى دنیوى را نیز ضمیمه مى نماید; ولى در معامله سوم، که در آیه محّل بحث (آیه لیلة المبیت) آمده است، بالاترین قیمت و با ارزش ترین ثمن، که همان خشنودى خداوند مى باشد، مطرح شده است، و روشن است که رضایت و خشنودى خداوند با بهشت و مانند آن قابل مقایسه نیست. جالب این که این «ثمن و بها» با روحیه على (علیه السلام)سازگارتر است، بدین جهت در کلمات گهربار آن حضرت مى خوانیم که خطاب به خداوند متعال عرض مى کند:

خدایا! آتش جهنّم تو واقعاً دردناک است، ولى از خوف آتش به پرستش تو نپرداختم. همان گونه که بهشت و نعمت هایش حقیقتاً جذّاب و پرارزش است، ولى به طمع آن تو را نپرستیدم، بلکه چون تو را شایسته عبادت و پرستش یافتم، فقط به عشق خودت تو را عبادت کردم!(1)

1 . بحارالانوار، جلد 67، صفحه 186 (به نقل از مثال هاى زیباى قرآن، جلد اوّل، صفحه 126).