1 ـ مطابق بعضى از آیات قرآن مجید، محبّت باید سبب اطاعت و بندگى شود. خداوند متعال در آیه31 سوره آل عمران مى فرماید:
قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونی یُحْبِبْکُمُ اللهُ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَاللهُ غَفُورٌ رَحیمٌ;
(اى پیامبر ما!) بگو: اگر خدا را دوست دارید، از من پیروى کنید، تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد; و گناهانتان را ببخشد; و خدا آمرزنده مهربان است.
بنابر این، انسان هر کس را دوست دارد باید از او اطاعت کند، پس اگر ما مدّعى دوستى اهلبیت(علیهم السلام) هستیم باید از آنان اطاعت و پیروى نمائیم، وگرنه در دوستى خود صادق نخواهیم بود. در این مورد در بخش پیام آیه بیشتر سخن خواهیم گفت.
2 ـ همانگونه که گذشت آیه شریفه مودّت با قطع نظر از تمام روایات و آیات دیگر، دلالت بر ولایت و امامت امیرالمؤمنین(علیه السلام) وائمّه معصومین(علیهم السلام) دارد. و با در نظر گرفتن روایات وارده در شأن نزول آن، دلالتش روشنتر مى شود و اگر این آیه را در کنار سایر آیات مربوط به ولایت، مثل آیه اکمال، آیه تبلیغ، آیه صادقین و دیگر آیات مشابه قرار دهیم، دلالت آن بسیار واضح و روشن مى شود.
3 ـ دو اشکال از سوى آلوسى، مفسّر معروف اهل سنّت، در روح المعانى، مطرح شده که جواب این اشکالها از بحثهاى سابق روشن شد، بدین جهت تنها به ذکر آن دو مى پردازیم:
الف ـ چگونه پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) به عنوان مزد رسالت، محبّت اهل بیت خویش را از مسلمانان خواسته است، در حالى که سایر انبیاء هیچ کدام اجر و مزدى طلب نکردند؟
پاسخ این سؤال، همانگونه که گذشت، این است که این أجر به نفع کلّ جامعه اسلامى بود; نه شخص پیامبر(صلى الله علیه وآله).
ب ـ برفرض پذیرفتیم که منظور از قربى محبّت اهل بیت پیامبر(صلى الله علیه وآله) است، ولى چه ربطى بین محبّت از یکسو و امامت و خلافت از سوى دیگر، آن گونه که شیعه ادّعا مى کند، وجود دارد؟
پاسخ این سؤال هم گذشت که اجر هر چیزى باید مطابق آن باشد، محبّتى که منشأ یا ثمره ولایت و امامت است متناسب با رسالت مى باشد، امّا محبّت عادى خالى از ولایت، بدون شک همطراز رسالت نخواهد بود. و از آنجا که معتقدیم خداوند حکیم است و پاداش عمل را مناسب با آن مى دهد و پیامبر(صلى الله علیه وآله) نیز حکیم است و پاداش مناسب مى طلبد، پس بدون شک منظور از محبّت مورد بحث، ولایت و امامت است.
