«اِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللهِ لاَ نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزَاءً وَ لاَ شُکُوراً» ـ چهارمین فضیلت على و همسر و دو پسرش، که فضیلت فوق العاده باارزشى است، مسأله اخلاص آن بزرگواران است; آن ها مى گویند:
«کمکى که به شما مساکین، ایتام، اسراء و دیگر نیازمندان جامعه مى کنیم، فقط و فقط براى جلب رضاى خداست و هیچ انگیزه دیگرى در آن نیست، بدین جهت پاداشى از شما نمى خواهیم و حتّى انتظار قدردانى و تشکّر نداریم!»
این جملات را یکبار دیگر مرور کنیم ـ آیا انسان هاى عادى مى توانند چنین ادّعایى داشته باشند؟
از این بالاتر، اگر نیازمندان در مقابل، به جاى پاداش و تشکّر جسارت به خرج مى دادند و توهین مى کردند، باز هم تفاوتى به حال آن خاندان نداشت!
اخلاص گوهر بسیار ارزشمند و کمیابى است، بدین جهت اسلام تأکید بر کیفیّت و چگونگى عمل مى کند، نه کمّیّت و آمار آن; یعنى، یک رکعت نماز مخلصانه از هزاران رکعت نماز بى اخلاص در نزد خداوند ارزشمندتر است.