سؤال : با توجّه به روایات فراوانى که در شأن نزول آیه شریفه وارد شده، پذیرفتیم که آیه مذکور در مورد حضرت على (علیه السلام) است، ولى سؤالى دیگر پیش مى آید و آن این که: چگونه آن حضرت شاهد وگواه بر نبوّت و رسالت حضرت محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم)است؟
پاسخ : براى روشن شدن جواب این سؤال، به دو مثال توجّه کنید:
الف ـ اگر شخصى وارد شهرى شود که هیچ کس از اهالى آن شهر را نمى شناسد و به هنگام نماز به مسجد برود تا هم فضیلت نماز اوّل وقت را درک کند و هم فضیلت نماز جماعت را، با توجّه به این که هیچ کس را نمى شناسد، چگونه مى تواند به عدالت امام جماعت پى ببرد و به او اقتدا کند؟ فقهاء مى فرمایند: همین که عدّه اى از مردم متشخّص و اهل دقّت، به او اقتداء کرده باشند، مى توان از اقتداء این عدّه پى به عدالت امام جماعت برد; مثل این که صدها روحانى سالخورده به آن امام جماعت اقتدا کرده باشند، در این جا از طریق مأمومین به عدالت امام جماعت پى مى بریم.
ب ـ اگر مشاهده کنیم شخصى که از لحاظ علمى سرشناس و مورد احترام همه مردم است، نزد استادى که ما او را نمى شناسیم زانوى أدب زده و درس مى خواند، از علم و دانش شاگرد به عظمت استاد پى مى بریم; مثلا، اگر شیخ انصارى، یا علاّمه حلّى را مشاهده نماییم که نزد استاد گمنامى درس مى خواند، از طریق این شاگرد به عظمت استاد پى مى بریم.
با توجّه به این دو مثال، اکنون به پاسخ سؤال مذکور توجّه کنید:
هنگامى که به مطالعه شخصیّت على مى پردازیم، وى را در تمام صفات اخلاقى و انسانى برترین مى بینیم:
على با آن علم و دانش، که یک نمونه آن نهج البلاغه است که وقتى انسان در آن تفکّر و اندیشه مى کند باور نمى کند از مغز انسانى تراوش کرده باشد، بدین جهت در وصف آن گفته اند: «پایین تر از کلام خداوند و بالاتر از کلمات تمام انسان ها است.»
على با آن قضاوت هاى عجیب و مبهوت کننده، که سخت ترین پرونده هاى قضایى را به بهترین وجه حلّ و فصل مى کند و حق مظلوم را از ظالم مى ستاند.
على با آن عبادت و بندگى غیر قابل توصیف، که به هنگام نماز جز به خداوند نمى اندیشد و به هیچ کس جز او توجّهى ندارد. تا آن جا که معالجه اى که در غیر نماز بر على سخت است را به هنگام نماز بر روى او انجام مى دهند و با موفقیّت انجام مى شود.
على با آن شهامت و شجاعت مثال زدنى اش، که در هیچ جنگى مغلوب نمى شود و هرگز پشت به دشمن نمى کند.
على با آن عدالت شدیدش که هیچ کس و هیچ چیز نمى تواند او را از مسیر عدالت خارج کند و بالاخره همین عدالت منتهى به شهادتش مى شود.
آرى، اگر على (علیه السلام) را، که در این اوصاف و ویژگى هاى دیگر برترین انسان هاست، ملاحظه کنیم که به پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) ایمان آورده و تمام زندگى خویش را وقف تبلیغ دین او نموده و خود را بنده اى از بندگان محمّد مى داند، آیا از على به حقانیّت ادّعاى رسالت حضرت محمّد پى نمى بریم؟ بنابراین، على شاهد و گواه دیگرى بر نبوّت پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) است.
به اعتقاد ما این شاهد و گواه بر نبوّت پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم)آن قدر با اهمّیّت است که اگر فرضاً حضرت رسول (صلى الله علیه وآله وسلم) هیچ دلیل دیگرى بر نبوّت خویش نداشت جز شهادت علىّ بن ابى طالب، کافى بود!
