آیه شریفه محلّ بحث علاوه بر اثبات ولایت امیر المؤمنین (علیه السلام)، پیام مهمّى نیز براى شیعیان آن حضرت، بلکه براى تمام مسلمانان جهان دارد. و آن این که:

على (علیه السلام) بطور تصادفى و اتّفاقى ولىّ و سرپرست مؤمنان و جانشین پیامبر آخرالزّمان(صلى الله علیه وآله) و خلیفه شایسته خداى منّان نشده، بلکه رسیدن به این جایگاه بزرگ عواملى دارد که در خود آیه محلّ بحث آمده است. ایمان قوى و ریشه دار و اقامه نماز و حفظ رابطه بین خویشتن و خالق خویشتن و پرداخت زکات و برقرارى رابطه بین خویشتن و سایر انسانها، سبب شد که على(علیه السلام)، امیر المؤمنین گردد.(1)

بنابراین، آیه شریفه فوق به پیروان على (علیه السلام) مى گوید: اگر شما هم مى خواهید پا جاى پاى على (علیه السلام) بگذارید باید ایمانى قوى و نیرومند داشته باشید و در حفظ و تقویت آن بکوشید و رابطه خویش را با خداوند مهربان بیش از پیش عمیقتر و قوى تر نمائید و هرگز از نماز غافل نگردید و هماهنگ با نماز از پرداختن حقوق مالى خویش، مانند زکات و غیر آن، خوددارى نکنید. مخصوصاً در ماه مبارک رمضان که ماه بیدارى و هوشیارى و عبادت و خودسازى است باید تلاشى مضاعف در این زمینه ها داشت و با تفکّر در مضامین دعاهایى که در این ماه عزیز خوانده مى شود گامى عملى در جهت رفع فقر و نیاز نیازمندان، بهبود و شفاى بیماران، اداى قرضِ قرض داران، طلب رحمت و غفران براى از دنیا رفتگان، برطرف کردن غم و غصّه گرفتاران، آزادى و رهایى اسیران برداشته شود.

* * *

1 . به اصطلاح ما طلبه ها: «تعلیق حکم بر وصف، مشعر به علّیّت است» یعنى اگر حکمى را براى وصفى بیاورند مفهومش این است که آن صفت ، سبب این حکم شده است; مثلا اگر گفته شود: «انسانهاى دانشمند را احترام کنید» معنایش این است که دانش این انسانها، سبب احترام آنها شده است.