گره اصلى آیه و نقطه مبهم آن، جمله فوق است. اگر مشخّص شود که منظور از اُولواالامر کیست، تفسیر آیه واضح و روشن خواهد شد. بدین جهت مفسّران به گفتگو پیرامون مصداق اولواالامر پرداخته اند و نظریّات مختلفى، بالغ بر هفت نظریّه، ارائه کرده اند.
سؤال : قبل از پرداختن به نظریّات مفسّران پیرامون معناى اولواالامر، پاسخ یک سؤال، که در فهم معناى «اولواالامر» نیز دخالت زیادى دارد، باید روشن شود و آن این که: آیا اطاعت از اولوا الامر مقیّد به قیود و مشروط به شرایطى است، یا اطاعت از او همانند اطاعت از خدا و رسولش مطلقاً واجب است؟ به تعبیر دیگر، آیا اطاعت از اولوا الامر از نظر زمانى، مکانى، و غیر آن، مقیّد است، یا در هر زمان و مکان و تحت هر شرایطى لازم است؟
پاسخ : ظاهر آیه شریفه این است که اطاعت از اولواالامر مطلق است و مقیّد به هیچ قید و مشروط به هیچ شرطى نیست. به تعبیر دیگر، اطاعت از اولى الامر در این آیه مقیّد به عدم اشتباه و خطاء اولواالامر نشده است و به تعبیر سوم، همانگونه که اطاعت از خدا و رسولش مطلقاً واجب شمرده شده است، اطاعت از اولى الامر که در ردیف آنها قرار گرفته، نیز به صورت مطلق واجب است; بنابراین، بناچار باید اولى الامر معصوم باشد، چون اطاعت بى قید و شرط جز از معصوم ممکن نیست; زیرا نمى توان به صورت بى قید و شرط از شخصى که خطا و اشتباه مى کند، اطاعت و پیروى نمود. بدین جهت ما معتقدیم که اگر قاضى در صدور رأى خطا کند و طرف دعوى یقین به خطاى قاضى در صدور رأى داشته باشد، به صرف رأى او نمى تواند ذى نفع گردد و طرف مقابل خود را محکوم کند.
حتّى مراجع تقلید، که پیروى از آن بزرگواران بر مقلّدین آنها لازم است، اگر خطایى بکنند در آن مسأله قابل پیروى نیستند، مثل این که رؤیت ماه براى مرجع تقلیدى در شب سى ام ماه مبارک رمضان ثابت نشود و حکم کند مردم روز سى ام را روزه بگیرند، ولى برخى از مقلّدین با چشم خود ماه شوّال را در شب سى ام ببینند، در اینجا این دسته از مقلّدین نمى توانند از مرجع خویش پیروى کنند و روزه بگیرند، بلکه باید روزه خود را بخورند، چون معتقدند مرجع تقلیدشان در این مسأله خطا کرده است.
بنابراین، اطاعت مطلق و بى چون و چرا، تنها از معصومین جایز است و نسبت به غیر معصوم جایز نیست و از آنجا که خداوند اطاعت از اولى الامر را بصورت مطلق لازم کرده، نتیجه مى گیریم که اولى الامر باید معصوم باشد.
