به تأكيد روايات، مكان نزول حضرت مسيح(ع) در آخرالزمان، سرزمين «دمشق» است. در روايتي از پيامبر(ص) آمده كه فرمود: «عيسى بن مريم(ع) كنار مناره سفيد در قسمت شرق سرزمين دمشق فرود خواهد آمد».

ثواب «ذكر» و ياد خداوند در وقت صبح مضاعف و بيشتر از بقيه اوقات است؛ زیرا در روایت آمده است که: «كسى كه نماز صبح بگزارد و در جايگاه خود بنشيند و ذكر خدا بگويد تا خورشيد طلوع كند، خداوند او را از آتش مستور می گرداند» و در روایت دیگری آمده که: «در بهشت براى چنین شخصی هفتاد درجه است» و «اجر او مثل حجّاج خانه خدا است و گناهان او آمرزيده مى شود».

خطیب بغدادى نقل مى کند: ابوالحسن موسى بن جعفر نزد «سندى» محبوس شد. خواهر سندی از او خواست تا زندانبان آن حضرت باشد؛ سندى اجازه داد آن زن متولى خدمت به حضرت شود. او وضعیت حضرت را چنین تعریف مى کند: "هنگامى که حضرت نماز عشاء را به جاى مى آورد حمد و ثناى خدا کرده و دعا مى نمود و این چنین بود تا این که شب پایان مى پذیرفت. و از آن هنگام در نماز بود تا صبح شده و بعد کمى ذکر مى گفت تا خورشید طلوع کند،...". خطیب همچنین نقل کرده که حضرت را به جهت عبادت و کوشش بسیار، «عبد صالح» می خواندند.

مورخین گفته اند: ولید بن عقبه شراب خورد و نماز جماعت صبح را چهار رکعت خواند و در رکوع و سجودش مى گفت: «إشرب واسقنی»، سپس در محراب قى کرد. آنگاه نماز را سلام داد و گفت: برایتان زیادتر بخوانم؟ لکن عثمان بجای ولید، شهود را تازیانه زد، پس شهود پیش على آمدند و شکایت کردند. آن حضرت به عثمان گفت: «حدود را تعطیل کردى و گروهى را که علیه برادرت شهادت دادند تازیانه زدى و حکم خدا را تغییر دادى، در حالى که عمر گفت: بنى اُمیّه و خصوصاً خاندان ابو معیط را بر مردم مسلّط نکن».

ولید بن عقبه برادر مادری عثمان است که در روز فتح مکّه مسلمان شد. آیه «ان جاءکم فاسق بنباء...» درباره او نازل شد. وی زیاد مى گسارى مى کرد و مشهور است که نماز صبح را در حال مستی چهار رکعت خواند. او با انصار و امام علی(ع) دشمن بود و امام را دشنام می داد. ولید در موارد مختلفی با پیامبر(ص) مخالفت کرده که در قرآن و کلام پیامبر(ص) از او به فاسق یاد می شود.

مصداق عبارت «اهل البيت» در آیه «تطهیر» پيامبر(ص)، على، فاطمه، حسن و حسين(ع) مي‌‌باشند. دليل آن چهار دسته روايت است که دسته ای مي گويد: آيه تطهير شامل همسران پيامبر(ص) نمي شود. يك دسته تاكيد دارد كه بعد از نزول این آيه، پيامبر(ص) چندین ماه هنگام نماز صبح كنار درب خانه فاطمه(س) می ایستاد و این آیه را قرائت مي‌فرمود و دسته چهارم که صراحتا مى گويد: اين آيه درباره رسول خدا(ص)، على، فاطمه، حسن و حسين(ع) نازل شده است.

منظور نماز ظهر است؛ چون علاوه بر این که در وسط روز انجام مى شود، شأن نزول آیه نیز گواه این مطلب است و روایات متعددى که از معصومین(ع) نقل شده، بر آن تأکید دارد. تأکید روى این نماز به خاطر این بوده که بر اثر گرمى هواى نیم روز تابستان و گرفتارى های روزمره به آن کمتر اهمیت مى دادند.

تنها در دو آیه از قرآن مجید سخن از اوقات نماز به میان آمده؛ آیه 114 سوره هود و آیه 78 سوره اسراء.  که در هر دو آیه شریفه تنها «سه وقت» براى نمازهاى یومیّه بیان شده است نه پنج وقت، که این خود دلیلی بر جواز نماز در سه وقت می باشد.

طبرى از ابو جناب کلبى نقل مى کند که على(ع) در قنوت نماز صبح عده اى را لعن مى نمود؛ وى مى نویسد: «على(ع) در قنوت نماز صبح مى گفت: خداوندا! معاویه و عمرو[عاص] و أبو الأعور سلَمى و حبیب[ابن مسلمة] و عبدالرحمن بن خالد و ضحّاک بن قیس و ولید را لعنت کن».

ابن عساکر از امام حسن(ع) نقل نموده: «همانا من از پروردگارم حيا مى کنم که به ملاقات او روم در حالى که با پاى پياده به سوى خانه او نرفته ام»؛ ابن کثير گفته: ایشان در مصلاّى خود مى نشست و ذکر خدا را مى گفت تا خورشيد بالا بيايد؛ ابن عباس گفته: همانا حسن بن على 25 بار پياده حج بجا آورد در حاليکه اسبان نجيب او را همراهى مى کردند.