آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خطیب بغدادى نقل مى کند: ابوالحسن موسى بن جعفر نزد «سندى» محبوس شد. خواهر سندی از او خواست تا زندانبان آن حضرت باشد؛ سندى اجازه داد آن زن متولى خدمت به حضرت شود. او وضعیت حضرت را چنین تعریف مى کند: "هنگامى که حضرت نماز عشاء را به جاى مى آورد حمد و ثناى خدا کرده و دعا مى نمود و این چنین بود تا این که شب پایان مى پذیرفت. و از آن هنگام در نماز بود تا صبح شده و بعد کمى ذکر مى گفت تا خورشید طلوع کند،...". خطیب همچنین نقل کرده که حضرت را به جهت عبادت و کوشش بسیار، «عبد صالح» می خواندند.

خطیب بغدادى به سندش از عمّار بن ابان نقل مى کند: «ابوالحسن موسى بن جعفر نزد «سندى» محبوس شد. خواهرش از او خواست تا زندانبان آن حضرت باشد؛ زیرا او زنى متدین بود. سندى اجازه داد آن زن متولى خدمت به حضرت شود. او وضعیت حضرت را چنین تعریف مى کند: "هنگامى که حضرت نماز عشاء را به جاى مى آورد حمد و ثناى خدا کرده و دعا مى نمود و این چنین بود تا این که شب پایان مى پذیرفت. و از آن هنگام در نماز بود تا صبح شده و بعد کمى ذکر مى گفت تا خورشید طلوع کند. آن گاه تا بالا آمدن خورشید و روز، مى نشست و آمادگى پیدا مى کرد و مقدارى غذا مى خورد، و تا قبل از زوال استراحت مى نمود. سپس وضو گرفته و تا وقت عصر نماز به جاى مى آورد. آن گاه به طرف قبله مى نشست و تا غروب نماز مى خواند... و این کار همیشه او بود..."».(1)

او همچنین به سندش نقل کرده که حضرت موسى بن جعفر به جهت عبادت و کوشش بسیار، «عبد صالح» خوانده مى شد. اصحاب ما روایت کرده اند که آن حضرت وارد مسجد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) شد و در اوّل شب سجده اى به جا آورد. شنیده شد که در سجده اش مى گوید: «عظم الذنب عندى فلیحسن العفو عندک، یا اهل التقوى و یا اهل المغفرة».(2) و این جمله را تا صبح تکرار مى کرد.(3)