به اعتقاد تورات، دو دختر «حضرت لوط(ع)» پس از خوراندن شراب با او همبستر شده و باردار شدند و هر كدام نوزادي به دنيا آوردند؛ اما قرآن ساحت پيامبران را از اين مسائل شنيع مبرّا دانسته است.
اينكه در قرآن آمده كه حضرت لوط دختران خود را به گناهكاران عرضه كرده بايد گفت: مفسّران بزرگ و كسانى كه در با تعابير قرآنى آشنايى كامل دارند، آيه را اين گونه تفسير كرده اند كه پيامبر در ميان قوم خود مانند پدر قبيله است؛ و  حضرت لوط، به آنان هشدار داد تا براى فرو نشاندن شهوت، از زنانتان (زنان قبيله كه همگى دختران پيامبر محسوب مى شوند) بهره گيريد، كه يگانه راه پاك وصال است... .

قرآن در سوره «توبه» مى فرمايد: «آنها كه طلا و نقره را گنجينه [ذخيره و پنهان] مى سازند و در راه خدا انفاق نمى كنند به مجازات دردناك بشارت ده، در آن روز آن سكّه هاي طلا و نقره را در آتش جهنّم داغ و سوزان كرده و با آن صورت ها و پهلوها و پشتهايشان را داغ مى كنند» و به آنها گفته مى شود: «اين همان چيزى است كه براى خود گنجينه ساختيد پس بچشيد چيزى را كه براى خود اندوختيد».

در آيات «قرآن» هفت نوع از شراب هاى بهشتى مطرح شده و از مجموع آنها به خوبى استفاده مى شود كه اين نوشيدنی ها انواع و اقسامى دارد، بعضى در نهرها جارى است، نهرهايى از شير و عسل و آب و شراب، بعضى در ظرف هاى در بسته مهر شده و بعضى از چشمه هايى است كه از آسمان بهشت يا طبقات بالاى آن فرو مى ريزد و به نظر مى رسد كه برترين شراب طهور بهشتى، «شراب تسنيم» است كه ويژه مقرّبان است. در مرحله بعد از آن، «شراب طهور» قرار دارد كه ساقيش فقط خداوند است.

شراب هاى دنيا بدبو، بد طعم، دردسر آفرين، مايه مستى، ضعف عقل و موجب انواع بيمارى هاى جسمى و روحى است و گاه به دنبال آن حالت تهوع و دل درد مى آيد؛ در حالى كه شراب هاى آخرت، لذّت بخش، عقل آفرين، نشاط انگيز، مايه پرورش جسم و جان، توجه به خدا و نشئه روحانى و معنوى است. شراب هاى دنیا عقل را فاسد و بدنها را در حال مستى سست مى سازد؛ ولى شراب هاى طهورِ بهشتى، شعله هاى عقل و هوش را فروزانتر، جذبه هاى عشق را شديدتر و جسم و جان را براى تمتّع از لذّت معنوى و مادى آگاه تر و آماده تر مى سازد.

در بهشت سخنان محبّت آميزى ميان انسان ها رد و بدل مى شود، همه راست مي گويند و با يكديگر صميمى و مؤدّب هستند، همه در آرامش و نشاطند و از حرف هاى زشت و ناموزون، دروغ و تهمت، بدگويى و سرزنش، حرف هاى خشن و خارج از حدودِ ادب خبري نيست. اينها از ويژگى هاى بهشت و بهشتيان است. «قرآن» مي فرمايد: «آنها در بهشت نه سخن لغو و بيهوده اى مى شنوند، نه گفتارِ گناه آلود، تنها چيزى كه مى شنوند سلام است سلام». علاوه بر اينها بهشتيان سرگرمى هاى شادى آفرين، جلسات اُنس و سرور، سخنان شيرين و مزاح هاى جالبي نيز دارند.

خداوند در سوره «نساء» مى فرمايد: «آنانكه به آيات ما كافر شدند بزودى در آتش [هولناكى] وارد مى كنيم، هر زمان كه پوست هاى آنها بريان گردد آن را به پوست هاى ديگرى تبديل مى كنيم تا عذاب [الهى] را بچشند». امام صادق(ع) در پاسخ به اين سوال كه گناه پوست هاى تازه چيست كه بايد بسوزند؟ فرمودند: «پوست هاى نو همان پوست های سابق است و در عين حال غير آن است! اين مانند خشتى است كه بشكنند و دو مرتبه در قالب بريزند. خشت دوّم همان خشت اوّل است و در عين حال خشت تازه اى است!».

در تورات و سایر کتب پیشینیان به صراحت از شراب مسکر منع شده است. حضرت عیسی خود را پیرو تورات و کتب پیشینیان و کامل کننده آنها می دانست و هرگز نمی توانست خلاف آنها عمل کند.
بیشتر آموزه ها و تعلیمات دینی مسیح تحریف شده است و تاريخ اناجيل كنونى مي گويد كه تمام آنها ساليان دراز بعد از مسيح و بدست بعضى از مسيحيان نگاشته شده است و به همين دليل داراى تناقضهاى آشكارى است.
ضمن اینکه در تفسیر شرابی که در انجیل آمده به «مسکر» اختلاف است. همچنین در نقل انجیل لوقا و انجیل متی از «شام آخر عیسی»، سخن از میوه انگور است و صراحتی ندارد که درون پیاله شراب بوده است یا آب انگور؟
با توجه به اینکه شراب مسکر آثار سوء بر جسم و جان انسان دارد و از نظر مفاسد اخلاقى و اجتماعى نيز زيان هايى غير قابل انكار دارد، چگونه مى توان پذيرفت پيامبرى كه راهنماى اخلاقى مردم است شراب سازى كند؟!
شک نیست که این یک افسانه ساختگى و دروغین است که به این پیامبر بزرگ نسبت داده شده است، خصوصا وقتی زشتى شراب و زیان هاى بى شمار آن بر کسى پوشیده نیست، و در همه ادیان آسمانى حرام و ممنوع است.

مردم از نظر داشتن يا نداشتن علم و آگاهي به چهار گروه تقسيم مي شوند: عالم، جاهلِ قاصر، جاهلِ مقصّرِ بسيط، و جاهلِ مُركّب. خطرناک ترین اين گروه ها برای جامعه، وجود عالِمان بی عمل است که سرچشمه تمام جنگ ها و نابسامانى ها در جامعه بشرى از گذشته تا امروز بوده اند. اين گروه خطرناكترين سلاح هاى كشتار جمعى را براى محو و نابودى انسان هاى بى گناه مى سازند و با تبليغات فراوان حقايق را پنهان مي کنند.

امام علي(ع) در خصوص فتنه و آزمون بزرگی که بعد از پيامبر(ص) رخ می دهد مي فرمايد: «آن حضرت [به من] فرمود: اى علي، مردم بعد از من با ثروتشان آزمايش مى شوند. ديندار بودن را منّتى بر خدا قرار مى دهند و [با اين كه مرتكب گناهان بزرگى مى شوند] انتظار رحمت از خدا دارند و خود را از خشمش در امان مى بينند، حرام خدا را با شبهات دروغين و هوس هاى غفلت زا حلال مى شمرند، شراب را به نام «نبيذ»، و رشوه را به نام «هديه» و ربا را به اسم «تجارت»، حلال مى پندارند!».

«قرآن» در سوره «معارج» با برشمردن مجموعه صفات نه گانه: مداومت بر نماز، قرار دادن حقّ ثابتى در اموال براى محرومان، ايمان به روز جزا، ترس از عذاب پروردگار، حفظ دامان از بى عفتى، اداء امانت، وفاء به عهد، اداء شهادت به حقّ و محافظت بر آداب و شرايط و روح نماز، به صاحبانِ آنها وعده بهشت داده مي فرمايد: «اين گروه با عظمت، در باغ هاى بهشتى گرامى داشته مى شوند». تعبيرى كه هم واجد نعمت هاى مادى و هم روحانى است.