راه رفتن به صورت سینه خیز و به شکل خزندگان، مشکلات متعدّدى دارد:

1 ـ چنین شخصى قدرت دید کافى ندارد و خطر از این جهت هر لحظه در کمین او است. چنین شخصى کاملا ممکن است از راه منحرف شود و یا در درّه و گودال ها سقوط کند; زیرا بموقع نمى تواند لغزشگاه ها را تشخیص دهد.

2 ـ سرعت چنین حرکتى بسیار کند است. اگر مقایسه اى بین حرکت سینه خیز با حرکت معمولى یک انسان نماییم، شاید از نظر پیمودن مسافت در یک زمان مشخّص ده برابر تفاوت داشته باشد.

3 ـ شخصى که به این صورت حرکت مى کند، زود خسته مى شود و از ادامه حرکت باز مى ماند و متوقّف مى گردد; یعنى بر فرض که در مسیر حرکت خود با مانعى بر خورد نکند و از راه منحرف نشود و در پرتگاهى سقوط نکند; نوع حرکت به گونه اى است که بزودى وامانده مى شود و قدرت ادامه حرکت را از دست مى دهد.

بنابراین، خطاى در تشخیص; عدم دید کافى; کندى سرعت; خستگى زودرس و بالاخره بازماندن از ادامه مسیر، از معایب و مشکلات این نوع حرکت و راه رفتن است; امّا کسى که روى دو پا حرکت مى کند و همانند دیده بانى، همه اطراف را مى بیند ـ مخصوصاً که قسمت اعظم حواسّ انسان در قسمت سر اوست ـ خطر را به موقع تشخیص مى دهد و تصمیم لازم را براى گذر از کنار خطرات مى گیرد; نه از مسیر اصلى منحرف مى شود و نه در پرتگاه ها سقوط مى کند; بلکه راه مستقیم را در پیش مى گیرد و به حرکت خود ادامه مى دهد; علاوه بر این که سرعت مناسبى دارد و زود خسته نمى گردد و هرگز متوقّف نمى شود.

آیا این دو مساویند؟ هرگز! قطعاً اشخاصى که به گونه انسان ها حرکت مى کنند، هدایت یافته تر از کسانى هستند که همانند خزندگان روى سینه حرکت مى نمایند.

بنابراین، مؤمنى که در این آیه شریفه به انسان راست قامت تشبیه شده است و در مسیر مستقیم حرکت مى کند و نور ایمان او همانند چراغى پر نور، فراسوى او را روشن مى کند، هدایت یافته تر از شخص کافرى است که بسان خزندگان روى سینه حرکت مى کند که نه نورى دارد و نه حرکت سریعى و نه لغزشگاه ها را تشخیص مى دهد و نه توان حرکت طولانى دارد.

علاوه بر همه این ها، شخصى که روى سینه حرکت مى کند، قدرت دیدن آیات و نشانه هاى پروردگار ـ که در آیات قبل به آن اشاره شد، مخصوصاً آیات الهى که در خلقت آسمان و مخلوقات فراوان، به ویژه خلقت عجیب پرندگان، که شرح آن گذشت ـ را ندارد; امّا کسى که بسان انسان راست قامت حرکت مى کند، تمام این آیات الهى را بخوبى مى بیند و در آنها تفکّر و تأمّل و تدبّر و اندیشه مى کند و به عظمت هرچه بیشتر خالق قادر و توانمند آن پى مى برد و در طى کردن مسیر هدایت و صراط مستقیم گام هایش را محکمتر و استوارتر بر مى دارد.