مثال اوّل جمله «اَللّهُ نُورُ السّمواتِ وَالاَرضِ» است و بقیّه آیه مثال دوم را تشکیل مى دهد; به این دلیل که ما یقین داریم خداوند، مانند نور و روشنایى محسوس و ملموس نیست، بنابراین باید گفت: «کافِ» تشبیه در آیه شریفه در تقدیر است: اَللّهُ کَنُورِ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ; خداوند، مانند نور آسمان ها و زمین است.
بنابراین، در جمله اوّل آیه شریفه، هرچند کلمه «مثلِ» یا «کافِ» تشبیه وجود ندارد، ولى چون جسمیّت خداوند محال ذاتى است، پس بناچار کاف تشبیه را در تقدیر مى گیریم و مى گوئیم: خداوند، مانند نور آسمان ها و زمین است; و جمله اوّل خود یک مثال است که در آن، خداوند به نور تشبیه شده است وادامه آیه، مثال دیگرى براى ذات مقدّس خداست.