خوانندگان محترم! غیبت عواقب و اثرات نامطلوبى دارد که در روایات نیز به آن اشاره شده است. در اینجا فقط به ذکر دو روایت بسنده مى کنیم:
الف: غیبت کننده اگر توبه کند و توبه اش پذیرفته شود، آخرین کسى است که وارد بهشت مى گردد و اگر موّفق به توبه و جبران گذشته اش با اعمال صالح نشود و بمیرد، اوّلین کسى است که وارد جهنّم مى شود. این روایت پشت انسان را مى لرزاند! چرا مردم اهمیّت نمى دهند و به این امور توجهّى نمى کنند!
ب: در روایت دیگرى آمده است: «غیبت کننده باید در روز قیامت جریمه غیبت هایش را بپردازد; پرونده آنها مطالعه مى شود، اگر غیبت شونده گناهانى دارد، آن را به پرونده غیبت کننده منتقل مى کنند و اگر گناهى ندارد، ثواب هاى موجود در پرونده غیبت کننده را به پرونده غیبت شونده منتقل مى کنند.»
آبروى مردم را بردى، باید مجازات آن را به این وسیله تحمّل کنى.
روز قیامت هنگامى که نامه اعمال را مى دهند، بعضى از انسان ها به نامه اعمال خود نگاه مى کنند، با کمال تعجّب مى بینند، قسمتى از کارهاى خیرى که انجام داده اند، در نامه عملش ثبت نشده است و از سوى دیگر، برخى گناهانى که انجام نداده، در پرونده اش ثبت شده است; فریاد مى زند: این نامه عمل من نیست، اشتباهى رخ داده است! خطاب مى آید که اشتباهى رخ نداده و این پرونده، نامه عمل خود توست و آنچه مى بینى مجازات غیبت هایى است که مرتکب شده اى!
روایات فوق بیانگر آن است که غیبت حقّ النّاس است و سخت تر از حق اللّه مى باشد; به همین دلیل احتیاط واجب آن است که از غیبت شونده حلیّت طلبیده شود و اگر حلیّت، مفسده اى دارد، آن قدر کار خیر و صالح براى غیبت شونده انجام شود تا جبران گردد.
واى به حال کسى که غیبت شخصى را کرده باشد و غیبت شونده از دنیا رفته باشد و دسترسى به او نداشته باشد! در این صورت نیز باید آن قدر کار خیر برایش انجام دهد تا روحش از او راضى شود.
1 . بحار الانوار، جلد 72، صفحه 222.
2 . المحجّة البیضاء، جلد 5، صفحه 125 (به نقل از انوار الفقاهة، المکاسب المحرّمه، صفحه 364).
3 . میزان الحکمة، باب 3133، حدیث 15197.
