دست زدن به دامان لطف خداوند و معصومین(علیهم السلام) یکى دیگر از عوامل مهمّ تقویت ایمان است که نباید از این مهم غافل شویم. در این مسیر باید با حضور قلب و از روى واقعیّت و در حالى که خود را واقعاً فقیر و دست خالى بدانیم به سوى حق تعالى حرکت نماییم و خطاب به خداوند بگوییم: «ما از تو به غیر تو تمنّایى نداریم!» زیرا اگر رابطه ما و خداى مهربان محکم باشد، خداوند بزرگ نیز رابطه ما را با سایر مخلوقات، اصلاح خواهد کرد. ان شاء اللّه امید است با به کار بستن این دستورات، بتوانیم به مراحل بالایى از ایمان دست یابیم.
در پایان این بحث به روایت زیبایى از حضرت رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) توجّه کنید:
اِنَّ اَعْلى مَنازِلِ الإِیمانِ دَرَجَةٌ واحِدَةٌ مَنْ بَلَغَ اِلَیْها فَقَدْ فازَ وَ ظَفَرَ; وَ هُوَ اَنْ یَنْتَهِىَ بسَرَیِرَیةِ فِىِ الصَّلاحِ اِلى اَنْ لایُبالِىَ لَها اِذا ظَهَرَتْ وَ اَنْ لا یُخافُ عِقابُها اِذا اسْتَتَرَتْ
بالاترین منزلگاه ایمان، پلّه اى است که هرکس به آنجا برسد، سعادتمند و پیروز مى شود; و آن درجه و منزلگاه این است که انسان به گونه اى درونش را (از رذایل و ناپاکیها و دو روئیها) پاک کند که اگر قلبش را در نزد مردم بشکافند و اسرارش را فاش کنند، هیچ باکى نداشته باشد و ناراحت نشود و اگر اسرارش فاش نشود و به روز قیامت موکول شود ترسى از عقاب نداشته باشد!
1 . میزان الحکمة، باب 273، حدیث 1338.
