همان گونه که قبلا اشاره شده آیه شریفه هرچند در مورد یهودیان نازل شده است، ولى بدون شک شامل هر عالمى که به اندوخته هاى علمى خود عمل نکند مى شود. مرحوم علاّمه طبرسى مفسّر بزرگ قرآن در ذیل آیه فوق مى گوید: از ابن عبّاس چنین نقل شده است: کسانى که کتاب هدایت را انکار کنند نیز در حکم حمارى هستند که کتابهایى بر دوش گرفته اند; بنابراین کسى که قرآن مجید تلاوت مى کند و معناى آن را درک نمى کند و از قرآن همچون کسى که نیازى بدان ندارد اعراض کرده است مشمول این مثل مى شود(1) و مثل چنین فردى نیز مثل آن دراز گوش است; بنابراین آیه شریفه هشدارى است به همه مسلمانان که مراقب باشند سرنوشتى همچون یهود پیدا نکنند، این فضل عظیم الهى که شامل حال آنها شده و این قرآن مجید که برآنها نازل گردیده، براى این نیست که تنها در خانه ها خاک بخورد، و یابه عنوان «تعویذ چشم زخم» حمایل کنند، و یا ضمیمه «آئینه» و «شمعدان» مهریه عروسان نمایند و یا مخصوص مجالس فاتحه و اموات گردد و تا این حد آن را تنزّل دهند و یا آخرین همّت آنها تلاش و کوشش براى تجوید و تلاوت زیبا و ترتیل و حفظ آن باشد، ولى در زندگى فردى و اجتماعى کمترین انعکاس نداشته باشد و در عقیده و عمل از آن اثرى به چشم نخورد!

1 . مجمع البیان، جلد 10، صفحه 285 .