شخصى به نام «آقا صادق» در قم زندگى مى کرد. این مرد که از یک چشم نابینا بود، باغ انگورى داشت، هنگام فرارسیدن فصل انگور، دوستان و رفقا گرداگردش جمع مى شدند و با احترام و تمجید از او به نام «حاج آقا صادق، حاج آقا صادق» یاد مى کردند و از انگورها تناول مى کردند. آن هنگام که فصل انگور مى گذشت و درِ باغ بسته مى شد، دیگر دور آقا صادق خلوت مى گشت و از آن دوستان خبرى نبود; بلکه اگر یادى از آقا صادق مى شد و سخنى از او به میان مى آمد، دیگر به نام «حاج آقا صادق» خوانده نمى شد، بلکه «صادق کوره» لقب مى گرفت.
آقا صادق در مورد این احوال و دوستان مگس صفت، شعر زیبایى سرود:
تا که باغم داشت انگور عسگرى *** نام من هم بود آصادق قمى
چون که باغم خالى از انگور شد *** نام من برگشت و صادق کور شد
«هُنالِکَ الْوَلایَةُ لِلّهِ الْحَقِّ هُوَ خَیْرٌ ثَواباً و خَیْرٌ عُقْباً» ـ دوستى حقیقى و ولایت واقعى از آنِ خداست و به غیر از خداوند نمى توان اعتماد کرد.
در این که کلمه «هنالک» اشاره به این جهان است یا جهان آخرت، بین مفسّران اختلاف است. آنچه به نظر مى رسد، این است که «هنالِک» اشاره به هر دو جهان دارد و آیه، ولایت خداوند را در هر دو جهان بررسى مى کند.
«ولایت» مسأله بسیار مهمّى است، این کلمه از مادّه «توالى» به معناى دو چیزى است که پشت سر هم مى آید. ماه شعبان و رمضان را ـ که بدون فاصله در پى یکدیگر مى آیند ـ دو ماه متوالى مى گویند.
اگر دو طبیب در درمانگاهى به صورت کشیک طبابت کنند و یکى بعد از دیگرى مشغول به کار شود، در اینجا نیز مى گویند: طبابت این دو طبیب متوالى است و از آنجا که دو دوست نیز همیشه همراه یکدیگرند، هر کدام ولىّ دیگرى است و نیز از آنجا که ولىّ و سرپرست و یار و یاور انسان هاى مؤمن (خداوند)، از آنها جدا نیست، به او ولىّ گفته مى شود.
بنابراین، «ولىّ» به معناى سرپرست، دوست، یار و یاور است.
برخى گفته اند وِلاء با وَلاء فرق دارد: وِلاء (به کسر واو) به معناى نصرت و یارى است و وَلاء (به فتح واو) به معناى سرپرستى است.
در مقابل، برخى معتقدند که هر دو به یک معنا است و تفاوتى با هم ندارند.
