در دو جاى آیات گذشته بر علم و دانش تکیه شده است:
نخست در متن مثال، درک شباهت بت ها به تار عنکبوت و بت پرستان به خود عنکبوت را منوط به علم و آگاهى کرده است (لَوْ کانُوا یَعْلَمُونَ).
و دیگر در پاسخ به اعتراض مشرکان که چرا خداوند بزرگ به حیوانات ضعیف و ناتوانى چون پشه و عنکبوت مثال مى زند، آمده است: تنها دانشمندان و اهل علم علّت آن را درک مى کنند (وَ ما یَعْقِلُها اِلاَّ الْعالِمُونَ).
مفهوم این دو جمله این است که قرآن مجید همه جا تکیه بر علم و دانش مى کند و مخاطبان اصلى قرآن، عالمان و آگاهان و متفکّران هستند، هر چند این کتاب عزیز براى همه انسان ها مفید و قابل استفاده است.
بنابراین، هرچه ظرفیّت علمى انسان بالاتر رود، بهره او از قرآن بیشتر خواهد شد.
علم و دانش آن قدر در دین ما اهمّیّت دارد که سرآمد و غایت تمام فضائل شمرده شده است(1) و به عنوان یکى از اعمال شب قدر ـ که شب دعا و دنیایش و راز و نیاز و توبه مى باشد ـ سفارش شده است.(2)