معناى این جمله ـ همان گونه که گذشت ـ این است که خداوند به یهود، بدون اختیار آنها، نعمتى بزرگ به نام تورات داد; ولى آنها بهره اى از آن نگرفتند. این مطلب اختصاصى به یهود ندارد; بلکه شامل هر نعمتى که خداوند در اختیار انسان قرار دهد و انسان از آن بهره نگیرد مى شود.

«عقل» ـ نعمت بى بدیل غیر اختیارى است که در اختیار هر انسانى قرار داده شده است; امّا بسیارى از انسان ها از این نعمت بزرگ، بهره بردارى صحیح و شایسته اى نکرده اند.

«سلامتى» ـ نعمت بزرگ و ناشناخته اى است(1) که بى اختیار در اختیار ما نهاده شده است، آیا به طور شایسته از آن استفاده کرده ایم، یا مصداق «حُمِّلُوا... وَلَمْ یَحْمِلُوا» مى باشد؟

آیا توانسته ایم از معارف دینى، پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله)، قرآن مجید، ائمّه بزرگوار دین، علماء و مراجع و دیگر نعمت هایى که خداوند بى اختیار به ما انسان ها ارزانى داشته است براى هدایت خود و جامعه بهره بردارى کنیم؟!

1 . در روایتى از امام رضا(علیه السلام) آمده است: «الصّحة و الامان نعمتان مجهولتان لایعرفهما الاّ من فقد هما; سلامتى و امنیّت دو نعمت نا شناخته هستند، کسى قدر این دو نعمت (بزرگ) را مى داند که آنها را از دست داده باشد.» (مسندالرّضا، صفحه 120.)