دنیا محلّ تزاحم است; بر خلاف جهان آخرت که در آنجا هیچ گونه تزاحمى وجود ندارد; به عبارت دیگر، تزاحم در امور مادّى راه دارد; ولى در معنویات تزاحمى متصوّر نیست; مثلا اگر شما حافظ قرآن باشید، هیچ مزاحمتى ندارد که اشخاص دیگرى نیز در کنار شما حافظ قرآن باشند، یا اگر همه مردم، عالِم و دانشمند باشند، هیچ تزاحمى در میان آنها به وجود نخواهد آمد; ولى در امور مادّى این گونه نیست، اگر شما مالک قطعه زمینى شوید دیگرى نمى تواند در کنار ثبوت حقّ ملکیت شما، مالک آن زمین باشد; یعنى بین مالکیّت شما بر شش دانگ این زمین با مالکیّت دیگرى بر شش دانگ همان زمین تزاحم وجود دارد.، یا اگر آقاى «زید» رئیس جمهور شود، آقاى «عمرو» نمى تواند در کنار زید رئیس جمهور همان کشور گردد.
و از آنجا که دنیادارِ تزاحم است موجب این گناهان مى شود; امکانات دنیاى فعلى در حدّى است که اگر فرضاً به صورت عادلانه بین همه مردم تقسیم شود همه مردم از نظر بهره بردارى از امکانات مادّى در یک سطح قرار خواهند داشت; امّا افزون طلبى و زیاده خواهى دنیا پرستان این تعادل را بر هم مى زند و کم کم زمینه را براى تعدّى و تجاوز به حریم دیگران فراهم مى سازد و به این ترتیب حقوق مسلّم انسان هاى ضعیف پایمال مى گردد. با این بیان روشن مى شود که چگونه دنیا منشأ گناهان است.
بنابراین اگر انسان بتواند در زندگى خود قانع باشد و به آنچه دارد قناعت کند، آلوده بسیارى از گناهان نمى شود.
