آیه موضوع بحث، تفسیرهاى متفاوتى دارد; طبق برخى از تفسیرها، داخل در آیات امثال القرآن است; و طبق برخى دیگر از تفاسیر، خارج از موضوع مثل هاى قرآنى است. به برخى از این تفاسیر توجّه کنید:

تفسیر اوّل:

پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)طبق آیه 98 سوره انبیاء به بت پرستان فرمودند: شما بت پرستان و بتان، هر دو هیزم جهنّم هستید و وارد دوزخ مى شوید»; یعنى هم بت به جهنّم مى رود و هم بت پرست، هم عابد جهنّمى است و هم معبود.

بت پرستان سر و صدا راه انداختند که طبق این گفته، حضرت مسیح نیز (نعوذباللّه) به جهنّم مى رود; چون او هم معبود برخى از مسیحیان بوده است، فرشته و ملائکه هم (نعوذباللّه) وارد جهنّم مى شوند; زیرا برخى، آنها را پرستیده اند و ملائکه معبود آنها بوده اند، بت پرستان با این جدل به جار و جنجال پرداختند و شروع به تمسخر پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) کردند و گفتند: جهنّمى که ملائکه و پیامبرى چون عیسى در آن است، جاى بدى نیست; ما هم حاضریم با پرستش بتان به چنین جهنّمى برویم!

خداوند در پاسخ این غوغاسالاران فرمود: «عیسى مسیح بنده اى از بندگان ماست!» و او هرگز ادّعاى خدایى نداشته است. معبودانى به همراه عابدانشان به جهنّم مى روند که راضى به عبادت عابدانشان باشند; امّا حضرت مسیح و فرشتگان نه تنها راضى به این نوع عبادات نبوده اند; بلکه از آن بیزار بوده اند. بنابراین، جاروجنجال و غوغاسالارى بت پرستان، مغالطه و جدلى بیش نیست و همانند حباب روى آب توخالى است.

طبق این تفسیر، آیه شریفه خارج از موضوع امثال القرآن است.

تفسیر دوم:

قرآن مجید در آیه 59 سوره آل عمران حضرت مسیح را به حضرت آدم تشبیه کرده و فرموده است: «مثل عیسى در نزد خداوند همانند مثل آدم است»; یعنى همان گونه که خداوند آدم را بدون پدر و مادر از خاک آفرید، حضرت عیسى را نیز بدون پدر آفرید، بنابراین خدایى که مى تواند از خاک انسانى بیافریند، قدرت خواهد داشت که از زنى تنها، بدون هم بستر شدن با مردى، فرزندى بیافریند.

اگر مثل مطرح شده در آیه 57 سوره زخرف را اشاره به این مثال بدانیم که بت پرستان پیرامون آن جاروجنجال کردند، آیه فوق جزء مثل هاى قرآنى محسوب مى شود; زیرا در این صورت مثال از ناحیه خداوند مطرح شده است و در آن تشبیهى زیبا به کار رفته است.

تفسیر سوم:

هنگامى که مثل عیسى بن مریم مطرح شد، بت پرستان شروع به جاروجنجال کردند و گفتند: پیامبراسلام(صلى الله علیه وآله) قصد دارد مردم را به پرستش خویش دعوت کند، براى عملى کردن این هدف، مثال حضرت مسیح(علیه السلام) را مطرح کرده است که مسیحیان او را مى پرستیدند; بنابراین هدف او از طرح این مثال، دعوت به پرستش خویش است. خداوند در ردّ این ادعاى باطل، عیساى مسیح را بنده اى از بندگان خود معرّفى مى کند که به عنوان یکى از نعمت هاى الهى به سوى بنى اسرئیل فرستاده شد. طبق این تفسیر نیز آیه فوق جزء امثال القرآن محسوب مى شود.