«وَ مَنْ یُشْرِکَ بِاللّهِ فَکَاَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ» ـ در این آیه شریفه، توحید تشبیه به آسمان و شرک تشبیه به سقوط از آسمان داراى خورشید، ماه و ستارگان شده است و اینها منبع نور و روشنایى و برکت هستند علاوه بر این که خود آسمان از زیبایى خاص و عظمت خیره کننده اى برخوردار است. بنابراین «توحید» مرکز نور و عظمت خداست و براى موحدّین برکت و روشنایى به ارمغان مى آورد و شرک همانند سقوط از آسمان توحید است.

با توجّه به این مقدمّه، آیه شریفه مى فرماید: کسانى که یکتایى و بى همتایى خداوند یگانه را نپذیرند و براى خداوند شریک بگیرند و از صفّ موحدّین خارج شوند، گویا از آسمان به سوى زمین سقوط کرده اند و مسلّم و طبیعى است که چنین انسانى، از چنگال مرگ نجات نخواهد یافت.

«فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ اَوْ تَهْوى بِهِ الرّیْحُ فى مَکان سَحیق» ـ چنین انسان مشرکى که از آسمان سقوط کرده است، هرگز نجات پیدانمى کند; زیرا در وسط زمین و آسمان به یکى از دو بلاى زیر گرفتار مى شود که نتیجه هردو مرگ و نابودى است:

1 ـ گرفتار پرندگان گوشتخوار آسمان مى شود، در این صورت هر قطعه از گوشت بدنش خوراک یکى از لاشخورها مى شود و در نهایت تنها استخوان هایش به زمین مى رسد.

2 ـ اگر چنین گرفتار نشود و از شرّ لاشخوران، جان سالم به در برد، در وسط زمین و آسمان گرفتار طوفانى مى شود که او را به نقطه دور دست پرتاب مى کند; جایى که دسترسى به هیچ انسانى ممکن نیست تا او را از این گرفتارى برهاند.

خلاصه این که، طبق این آیه شریفه، انسان مشرک به کسى تشبیه شده است که از آسمان سقوط کند و در وسط راه، یا گرفتار لاشخورها شود و یا به وسیله طوفان به مکان دور دست که از دسترسى انسان ها خارج است پرتاب گردد.