فلاسفه نیز تفسیرهاى متعدّدى براى آیه نور ارائه کرده اند که به یک نمونه آن اشاره مى کنیم: آنها معتقدند که سه عالم و جود دارد:

1 ـ عالم معقولات; یعنى عالم عقول و مجرّدات که عالمى است ماوراء عالم مادّه، در آنجا نه زمان، نه مکان، نه جسمیّت و نه اجزاء و جود دارد.

2 ـ عالم نفوس; عالمى که در آن برخى از مجرّدات بامادّه پیوند مى خورند. مثل روح انسانى که از مجرّدات است با جسم انسان که از مادّه است پیوند مى خورد.

3 ـ عالم اجسام; در آیه شریفه مثل، «مَثَلُ نُورِهِ» به معناى نور وجود است; فلاسفه در خیلى از مباحث خود، وجود را تشبیه به نور مى کنند، اینجا نیز مى گویند مراد از نور، نور وجود است; این نور وجود در سه مرحله قرار مى گیرد: در عالم مجرّدات در ملائکه و فرشتگان، در عالم نفوس در انسانها و در عالم اجسام، در بقیّه اجسام عینیّت مى یابد. پس منظور از مصباح و چراغى که در آیه آمده «عقول» است; این «عقول» در زجاجه اى که «نفوس» باشد قرار مى گیرند و سپس این «عقول» نهاده شده در «نفوس» در مشکاتى به نام «اجسام» جا سازى مى گردد. خداوند نور وجود را پخش و منتشر کرد، اوّل عقول و مجرّدات را آفرید، سپس زجاجه و حباب، که همان نفوس باشد، را خلق کرد و پس از آن چراغدان و مشکوة ـ که در اینجا عالم اجسام است ـ آفرید; امّا منظور از شجره مبارکه زیتونه ذات پاک خداوند عالم است، که منبع تمام موجودات عالم است و منظور از روغن زیتون، فیض وجودى است که از ناحیه خداوند است.

نتیجه این که، فلاسفه، نور الهى را به وجود تفسیر کرده اند و مصباح و زجاجه و مشکوة را بر عوالم سه گانه تطبیق نموده اند.