چرا این همه روایت در مذمّت دنیا وارد شده است؟ چه نکته مهمّى در اینجاست که این روایات فراوان در صدد بیان آن است؟ فلسفه این تأکید و تکرارها چیست؟
جواب این سؤال در خود روایات آمده است، به عنوان مثال در روایتى از وجود مقدّس امام صادق(علیه السلام)مى خوانیم:
رَأسُ کُلِّ خَطیئَة حُبُّ الدُّنْیا(1)
منشأ تمامى گناهان و معصیت ها دنیا پرستى است.
طبق این روایت، تمامى گناهان (سرقت، تهمت، غیبت، تمسخردیگران، ایذاء مؤمن، زنا، لواط، تجاوز به حقوق دیگران، ترک واجبات، انجام محرّمات و...) به حبّ دنیا و دنیا پرستى باز مى گردد.
در روایت جالب و تکان دهنده دیگرى از حضرت امام کاظم(علیه السلام) آمده است:
إعْلَمْ اَنَّ کُلَّ فِتْنَة بَذْرُها حُبُّ الدُّنْیا(2)
بذر و سرنخ هرفتنه و گناهى، دنیا پرستى و حبّ دنیاست.
این روایت ریشه تمامى فتنه ها را دنیا پرستى مى شمرد.
و در روایتى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) آمده است:
اَکْبَرُ الْکَبائِرِ حُبُّ الدُّنْیا(3)
دنیا پرستى و حبّ دنیا از بزرگترین گناهان و معاصى محسوب مى شود.