مراد از توحید صفاتى این است که هر یک از صفات خداوند عین دیگرى است; بر خلاف صفات انسان که هر یک از صفات او غیر از دیگرى است; مثلا، بازوان مظهرى از قدرت او، و ابزار عقل و علم او مغز اوست; امّا خداوند تمام ذاتش قدرت است، تمام ذاتش علم است; قدرتش عین علمش و علمش عین قدرتش است.
تفسیر دیگرى نیز براى توحید صفاتى و جود دارد و آن این که صفات خداوند را هیچ موجود دیگرى ندارد و او در صفاتش یکتا و بى همتاست! زیرا علم و قدرت و رحم و حکمت و مانند آن در خداوند بطور استقلالى وجود دارد و خداوند این ها را از دیگرى نگرفته است; ولى علم انسان، علم استقلالى نیست; بلکه از ناحیه خداوند است; همان گونه که قدرت او، قدرت استقلالى نیست; و خداوند به او عنایت نموده است; همچنین در سایر صفات.