درباره اين كه «نرجس خاتون» در ملكيت چه كسي قرار داشته است، سه فرضيه وجود دارد كه فرضيه سوم محتمل تر است و آن این که امام هادی(ع) نرجس خاتون را خریدند و او را به خواهرشان بخشیدند و بعدا به جهت تزویج با امام عسکری(ع) به خواهرشان فرمودند: «نرجس را به سوى فرزندم بفرست ...»..

مى توان محرميّت را بين دختر بچّه و پدرخوانده، از طريق شيرِ مادرِ آن مرد، يا خواهر يا خواهرزاده هايش، يا زن برادر، يا برادرزاده هايش ايجاد كرد؛ مشروط بر اين كه زمان شيرخوارگى بچّه نگذشته باشد. امّا اگر زمان آن گذشته باشد، و پدر خوانده فرزند يا نوه اى نداشته باشد، تنها راه آن است كه عقد موقّت آن دختر را براى پدرِ پدرخوانده بخوانند، تا آن دختر حكم زن پدرش را پيدا كند، و براى هميشه بر او، و برادران و برادر زاده ها و خواهرزاده هايش محرم گردد.

«سیّد باب» در «بیان» می گوید: «و اینکه ارث نبرد از میت مگر پدر او و مادرش و زوجه او و پسر و برادر و خواهرش و معلم او، پس از اینکه از مال خود میت در مصارف او صرف می شود». و سپس می گوید: «از آنجائی که مراتب توحید در هفت حرف، تامّ می گردد که حروف اثبات باشد؛ (الّا الله) از این جهت حکم شده که ارث نبرد از میّت الا هفت نفس، چنانچه در رتبه هر صفتی، هفت رتبه تواند خدا را بآن صفت خواند: مثل اوحد و وحّاد و واحد و وحید و متوحّد و موحِد و موحّد».

« میرزا بهاء» ازدواج موقت  را مخالف پرهیزکاری و تقوی می داند، لذا آن را حرام کرده است ولی ازدواج با خواهر، مادر و دختر را منافی تقوا ندانسته، درباره آن حرفی نمی زند. او باید به این سوال پاسخ دهد که چطور ممکن است کاری در دینی آسمانی خلاف تقوا  نبوده و جایز باشد ولی در دین ادعایی او خلاف تقوا شمرده شود.

«ابن منذر» از «قاسم بن محمّد» نقل مى کند: عدّه اى از معاویه درباره دو خواهر که کنیز یک نفر باشند و با هر دو همبستر شود سؤال کردند، وی گفت: «اشکالى در آن نیست». از سویی «نعمان بن بشیر» که این فتوی را شنید، از معاویه پرسید: تو این طور فتوا داده اى؟! گفت: آرى.

عمر می گوید: من از دشمنان سرسخت پيامبر(ص) بودم، خواهرم که مسلمان شد خشمگين به خانه او رفتم و با چيزى به سرش كوبيدم بطورى كه خون راه افتاد، چون داخل شدم روى تختى نشستم و به آن صفحه قرآنی كه ميان خانه افتاده بود نگاه كردم. چون آنرا گشودم در آن «بسم الله الرحمن الرحيم» را ديدم سخت ترسيدم و صفحه را كنار گذاشتم، دوباره آن را برداشتم و اين آيه را در آن ديدم «سبح لله ما فی السماوت و الارض» و شروع به خواندن كردم تا باين آيه رسيدم «آمنوا بالله و رسوله» تا آخر آيه، بعد بانگی برداشته و شهادتين گفتم‏.

بر اساس کتب لغت؛ «کَلالَة» در اصل معنى مصدرى دارد و به معنى «کَلال» یعنى از بین رفتن قوت و توانائى است. ولى بعداً به خواهران و برادرانى که از شخص متوفى ارث مى برند گفته شده است. شاید تناسب آن این باشد که برادران و خواهران جزء طبقه دوم ارث هستند، و تنها با نبودن پدر و مادر و فرزند، ارث مى برند، و چنین کسى که پدر و مادر و فرزندى ندارد، مسلماً در رنج است و قدرت و توانائى خویش را از دست داده، لذا به آنها «کَلالَة» گفته مى شود.

رساله ا ی منسوب به عزیه خانم، خواهر بزرگ "صبح ازل" و دختر "میرزا عباس نوری" و از پیروان "سیّد باب" و "صبح ازل" است. این کتاب در جواب نامه ای است که از طرف "عباس افندی" نوشته شده. این کتاب در اثبات وصایت "صبح ازل" و نقل اعمال سوء "میرزا حسن علی بهاء" و ردّ و طرد ادعاهای اوست. به طوری که از بررسی کتاب معلوم می شود، نویسنده آن، شخص مطّلع و فاضلی بوده است. البته ممکن است یکی از فضلای بابیّه، از زبان عمّه این کتاب را تألیف و تنظیم کرده باشد، که در مقام ردّ ادعای "بهاء" خوب از عهده مطلب برآمده است.

 در کتاب ارث دو اصطلاح «عول» و «تعصیب» وجود دارد، سرچشمه این بحث از آنجا است که بر اساس آیات قرآن، سهام ارث گاهى از مجموع مال کمتر، و گاهى بیشتر است. عول در لغت به معنی زیادی است و اگر سهم ورثه از مجموع مال بیشتر باشد، فقهاى شیعه معتقدند کمبود متوجه افرادی است که حداقل و حداکثر سهم آنها، مشخص نشده یعنى قابلیت تغییر و نوسان را دارد. تعصیب یعنی مجموع سهام، از مجموع مال، کمتر است و مقداری از مال باقى مى ماند، که فقهاى شیعه معتقدند اموال اضافی، باید به نسبت در میان ورثه تقسیم گردد.

از عبارات کتاب مقدس چنین  به دست می آید که مریم(س) پس از تولد عیسی(ع)، به نکاح یوسف نجّار درآمده است. همچنین بنابر اشارات کتاب مقدس، عیسی(ع)  برادران و خواهرانی داشته است. پروتستان ها با تکیه بر متن کتاب مقدس معتقد به دوشیزگی مریم(س) تا زمان تولد عیسی (ع) هستند. و می گویند مریم پس از تولد عیسی (ع) دارای چهار پسر و چندین دختر شد. امّا کاتولیک ها و ارتدوکس ها مریم(س) را تا پایان عمر باکره می دانند و متون کتاب مقدس را تأویل می کنند.