طولانی بودن عمر حضرت نوح(ع) به چند دلیل امكان داشته است: 1. در آن زمان عمر همه مردم طولانی بوده است. 2. به اعتقاد دانشمندان، عمر انسان حدّ و مرز مشخصی ندارد، و می شود با تغییر شرایط عمر انسان را افزایش داد. 3. اگر خداوند اراده نمايد مطلبى تحقّق يابد بى درنگ واقع مي شود، هر چند رمز و رازش بر ما روشن نباشد، و عمر طولانى برخى از اولياى الهى از اين طريق نيز قابل توجيه است.

سفير اول امام مهدى(عج) «عثمان بن سعيد عمروى» است كه براي شناخته نشدن به شغل روغن فروشى روى آورد. در مصادر تاريخى اسم او براى اولين بار به عنوان وكيل خاص امام هادى(ع) برده شده و بعد از شهادت ايشان، وكيل خاص امام حسن عسكرى(ع) شد و در مناسبت هاى مختلف مورد مدح و ستايش قرار گرفت. عثمان بن سعيد بعد از شهادت امام عسكرى(ع) به تصريح آن حضرت و امام مهدى(عج) هنگام ورود قمى ها به سامرا، سفير اول آن حضرت شد و پس از وفات در سمت غرب بغداد به خاك سپرده شد.

امام هادی(ع) در شرائط نامساعد و اختناق زمان خود، علاوه بر فعاليت هاى فرهنگى از طريق مناظرات، مكاتبات، پاسخ به شبهات و تبيين بينش درست در برابر مكاتب كلامى منحرف، راويان و محدثان و بزرگانى از شيعه مانند: فضل بن شاذان، حسين بن سعيد اهوازى، ايوب بن نوح، ابوعلى (حسن بن راشد) حسن بن على ناصر كبير، عبدالعظيم حسنى (مدفون در شهر رى) و عثمان بن سعيد اهوازى و... را تربيت كرد.

امام هادی(ع) از ولادت حضرت مهدی(عج) خبر داده است. حضرت در روايتي می فرماید: «امام بعد از من حسن و بعد از حسن فرزندش قائم است، كسى كه زمين را پر از عدل و داد خواهد كرد آن گونه كه پر از ظلم و جور شده باشد».

درباره اين كه «نرجس خاتون» در ملكيت چه كسي قرار داشته است، سه فرضيه وجود دارد كه فرضيه سوم محتمل تر است و آن این که امام هادی(ع) نرجس خاتون را خریدند و او را به خواهرشان بخشیدند و بعدا به جهت تزویج با امام عسکری(ع) به خواهرشان فرمودند: «نرجس را به سوى فرزندم بفرست ...»..

امام هادي(ع) بارها از «غیبت» امام زمان(عج) خبر داده است. ايشان در حديثي مي فرمايد: «جانشين بعد از من فرزندم حسن است، پس چگونه است شما را به خَلَف بعد از او؟ عرض كردم: مولای من چگونه؟ حضرت فرمود: زيرا شخصش ديده نمى شود و حلال نيست كه نامش برده شود ...».

امام هادي(ع) در سامراء ظاهراً آزاد بود ولى موقعيت محل طورى بود كه امام همواره تحت نظر بود و رفت و آمدها و ملاقاتهاى حضرت توسط مأموران خليفه كنترل مى گرديد. متوكل هر چند وقت يك بار دستور مى داد خانه امام به دقت مورد بازرسى قرار گيرد. او مدتى حضرت را زندانى کرد و در آخرين روزهاى عمرش هم دستور داد امام را به قتل برسانند، ولى خودش دو روز بعد به درک واصل شد.

متوکل در مورد مسيحى ای كه با زن مسلمانى زنا كرده بود و اظهار اسلام کرده بود و علما در حکم آن اختلاف داشتند از امام هادی(ع) استفتاء کرد. امام فرمود: «آنقدر بايد شلاق بخورد تا بميرد». این فتوا با مخالفت شديد «يحيى بن اكثم» و ساير فقها روبرو گرديد و گفتند: مدرك اين فتوا چیست؟ امام فرمودند: «هنگامى كه قهر و قدرت ما را ديدند، گفتند: به خداى يگانه ايمان آورديم و به بتها كافر شديم، ولى ايمانشان هنگام سودى ندارد». متوكل، پاسخ مستدل امام را پذيرفت و دستور داد حد زناكار طبق فتواى امام اجرا شود.

متوكل مریض شد و نذر كرد كه اگر شفا يابد، تعداد «كثيرى» دينار صدقه بدهد. بعد از بهبودی، فقها در مقدار «كثير»، فتاواى مختلف دادند. متوكل ناگزير مسئله را از امام هادی(ع) سؤال كرد. امام فرمود: «بايد هشتاد و سه دينار بپردازى؛ چون قرآن می فرماید: «خداوند شما را در موارد «كثير» يارى كرده است»، و همه خاندان ما روايت كرده اند كه جنگها و سريّه‏ هاى زمان پيامبر(ص) هشتاد و سه جنگ است».

در عصر امام هادی(ع) مكاتب عقيدتى متعددى همچون «معتزله» و «اشاعره» رواج يافته و آراء و نظريات كلامى فراوانى در جامعه اسلامى پديد آمده بود و بازار مباحثى همچون جبر، تفويض، امكان يا عدم امكان رؤيت خدا، جسميت خدا، و امثال اينها بسيار داغ بود. از اين رو اكثر مناظرات امام هادى(ع) پيرامون اين گونه موضوعات كلامى بوده و روايات متعددى از آن حضرت در اين زمينه نقل شده است.