« میرزا بهاء» ازدواج موقت  را مخالف پرهیزکاری و تقوی می داند، لذا آن را حرام کرده است ولی ازدواج با خواهر، مادر و دختر را منافی تقوا ندانسته، درباره آن حرفی نمی زند. او باید به این سوال پاسخ دهد که چطور ممکن است کاری در دینی آسمانی خلاف تقوا  نبوده و جایز باشد ولی در دین ادعایی او خلاف تقوا شمرده شود.

به موجب دستور "میرزا بهاء" مردی که مسافرت کرده (خواه اولاد داشته باشد یا نه و خواه ثروتمند باشد یا نه و مخارج خانواده اش تأمین باشد یا نه) اگر برای مسافرت خود وقتی تعیین کرده بود، ولی نتوانست در موعد مقرر برگردد و همینطور نتوانست معذور بودن خود را به خانواده اش اطلاع بدهد، همسر او پس از نه ماه می تواند همسر دیگری انتخاب کند؛ و اگر وقت تعیین نکرده (با توجه به حکم "اقدس")، زوجه پس از گذشت یک سال مخیر می شود که ازدواج نماید یا اینکه باز هم صبر کند تا شوهرش از سفر برگردد.

«میرزا بهاء» درباره ی فاصله ی نامزدی با عقد و عقد با عروسی حکم جعل کرده و معتقد است که فاصله بین نامزدی و عقد بیش از 95 روز حرام است، و فاصله عقد و مراسم عروسی نیز نباید از یک شبانه روز بگذرد. شاید ایشان در مواردی به جهت تأخیر مراسم عقد و عروسی متضرر و ناراحت شده و مجبور شده اند برای رفع این پیش آمد، چنین حکمی را از آسمان مشیت نازل کنند.

«علی محمد باب» می گوید: ازدواج با بیش از دو زن حرام است. «میرزا بهاء» نیز در این مورد از او تقلید و پیروی کرده و با لحن دیگری همان حکم را از آسمان نازل می کند. پسر میرزا بهاء وقتی اعتراضات و انتقادات به این حکم را در ممالک غربی می بیند به کلی منکر قضیه شده و حکم صریح "اقدس" را تأویل کرده و می گوید: این حکم مشروط به رعایت عدالت است و آن هم امری محال می باشد. در صورتی که اولا «باب» و «بهاء» حرفی از عدالت نزده اند و ثانیا رعایت عدالت عقلا محال نیست.

صیغه عقدی که در قانون اسلام مقرر شده است: جمله ای است که به صراحت لهجه و با بهترین و صریحترین لفظ دلالت بر ایجاد علقه زوجیّت در میان زوج و زوجه بنماید، و اگر مختصر اجمال و یا ابهامی در اظهار یکی از زوجین دیده شود، عقد غیر کافی و باطل خواهد بود. ولی در مسلک "باب" و "بهاء" آنچه لازم است گفتن جمله انّا کلّ لله راضون و انّا کلّ لله راضیات، است. در صورتی که راضی بودن از خدا و اینکه همه ما برای خدا هستیم، هیچگونه دلالت عرفی و قانونی بر تحقق ازدواج و ایجاد علاقه زوجیت ندارد.