پاسخ اجمالی:
ماه رمضان، ماه عبادت و خودسازى، ماه ترك معصيت و انجام اطاعت است. براى تحقّق اين مهم، هم تعليم لازم است و هم تربيت. «قرآن» انسان را تعليم مى دهد و «روزه» انسان را تربيت مى كند. تنها با اين دو است كه رسيدن به كمال ممكن مى گردد. در حقيقت «قرآن» بدون فريضه «روزه» آموزش ناتمام و بدون پرورش است و رمضان و «روزه» بدون «قرآن» تربيت فاقد دانش و آگاهى است.
پاسخ تفصیلی:
رمضان، ماه تعليم و تربيت
ماه مبارك رمضان، ماه ضيافت و ميهمانى خداست. و بهترين پذيرايى خداوند مهربان در اين ماه پربركت، همان «قرآن مجيد» است كه در اين ماه نازل شده و چه ضيافتى بالاتر از اين كه ميزبان، براى ميهمانان خويش كتابى فرو فرستد كه تمام سعادت بشر در آن باشد، و سرچشمه جوشان تمام خيرات و خوبی هاى آدمى گردد؛ به همين جهت، ماه رمضان، ماه «تعليم و تربيت» ناميده شده است.
بدان جهت ماه تربيت است كه روزه داران عزيز در پرتو روزه هاى سرشار از معنويّت و نور و صفاى اين ماه عزيز، اراده خويش را تقويت و روح ايمان خود را مستحكم نموده و در سايه تقويت اراده و استحكام بخشيدن به ايمان خويشتن، مؤدّب به آداب الهى مى شوند.
و از آن روى ماه تعليم است كه در اين لحظات و ساعات پرارزش، كه حتّى كارهاى غيرارادى روزه دار، همچون نفس كشيدن، عبادت محسوب مى شود، به تلاوت آيات نورانى كلام اللّه مى پردازد و با تفكّر و تعمّق و غور در اين اقيانوس بى پايان، دانستنی هاى فراوانى مى آموزد و گوهرهاى نابى را صيد مى كند. بدين جهت، در روايات متعدّدى به تلاوت قرآن مخصوصاً در ماه مبارك رمضان توصيه شده، و فضيلتهاى فراوانى براى آن بيان گرديده است؛ تا آنجا كه ثواب تلاوت يك آيه از اين معجزه الهى در اين ماه، برابر با تلاوت تمام قرآن در غير ماه رمضان قرار داده شده است: «مَنْ تَلَا فِيهِ آيَةً مِنَ الْقُرْآنِ كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ فِي غَيْرِهِ مِنَ الشُّهُورِ».[1] و به اين علت بهترين بحثها و گفتگوها در اين ماه پربركت، بحث تفسير قرآن است.
چه زيباست كه در اين ماه عزيز، هر چه بيشتر با كتاب خدا آشنا شويم، و از آن، تا حدّ توان بهره بگيريم، و جزء ميهمان هاى حقيقى و واقعى پروردگار شويم؛ كه اگر دل به قرآن دهيم و در محضرش زانو بزنيم، بى شك اين نسخه شفابخش آلام ما را تسكين بخشيده، و دردهاى مان را دوا نموده، و قلب و روحمان را آرام مى كند.[2]
رابطه ماه مبارك رمضان با قرآن
ماه رمضان، ماه عبادت و خودسازى، ماه ترك معصيت و انجام اطاعت است.
براى تحقّق اين مهم، هم تعليم لازم است و هم تربيت. «قرآن» انسان را تعليم مى دهد و «روزه» انسان را تربيت مى كند. تنها با اين دو است كه رسيدن به كمال ممكن مى گردد. در حقيقت «قرآن» بدون فريضه «روزه» آموزش ناتمام و بدون پرورش است و رمضان و «روزه» بدون «قرآن» تربيت فاقد دانش و آگاهى است.
بنابراين، يك مسلمان بايد با روزه گرفتن، رمضان را احيا و خود را تربيت كند و نيز با نزديكى به قرآن و مأنوس شدن با آن، هدايت شود؛ چراكه قرآن هم هدايت است، هم بيّنات و هم فرقان: «... هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدى وَ الْفُرْقانِ ...».[3] چنين قرآنى در ماه رمضان فرود آمد و روزه نيز در اين ماه واجب گشت؛ به همين جهت، بايد به اين دو هديه الهى توجّه خاص شود. [4]
منبع:
1. مثالهاى زيباى قرآن
2. والاترين بندگان
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.