قرآن کریم مریم(س) را بانوی برگزیده ی خدا، بانوی پاک و مطهر، بهترین زنان عصر خود، مظهر عفاف، الگوی مؤمنان، دختری عابد، بسیار راستگو و هم سخن با فرشتگان دانسته و می فرماید: «فرشتگان گفتند: اى مریم! خدا تو را برگزیده و پاک ساخته و بر تمام زنان جهان، برترى بخشیده است...». منابع اسلامی، وفات حضرت مریم(ع) را پیش از به صلیب کشیده شدن حضرت عیسی (ع) دانسته از این رو حضور مریم (ع) در مراسم به صلیب کشیده شدن فرزندش واقعیت ندارد.
 

به اعتقاد مسلمانان، مریم(س) مظهر عصمت و پاکدامنی، صداقت و عبودیت است.  پدرش عمران نبی(ع) قبل تولد مریم از دنیا رفت. مادرش او را برای خدمت به خانه خدا گماشت. سرپرستی او بواسطه قرعه به زکریای پیامبر(ع) واگذار شد. پرورش مریم (س) به گونه ای خارق العاده و نیکو بود که خداوند آن را به خود نسبت داده است. زکریا برای مریم(س) مکانی دور از نگاه مردان در معبد ساخته بود تا با فراغت خیال به عبادت بپردازد. خداوند از مریم در محرابش با غذای مخصوص  پذیرایی می کرد.
 

از عبارات کتاب مقدس چنین  به دست می آید که مریم(س) پس از تولد عیسی(ع)، به نکاح یوسف نجّار درآمده است. همچنین بنابر اشارات کتاب مقدس، عیسی(ع)  برادران و خواهرانی داشته است. پروتستان ها با تکیه بر متن کتاب مقدس معتقد به دوشیزگی مریم(س) تا زمان تولد عیسی (ع) هستند. و می گویند مریم پس از تولد عیسی (ع) دارای چهار پسر و چندین دختر شد. امّا کاتولیک ها و ارتدوکس ها مریم(س) را تا پایان عمر باکره می دانند و متون کتاب مقدس را تأویل می کنند.

از نظر مسیحیان تمام انسان ها گناهکار به دنیا آمده اند و تا زمانی که مراسم غسل تعمید را انجام ندهند از آثار این گناه رهایی نمی یابند. در این زمینه عیسی(ع) شخصی استثنائی و بدون گناه ترسیم شده است. درباره مریم(س) اختلاف نظر وجود دارد. زمانی معتقد بودند که، وقتی نطفه ی مریم بسته شد، گناه اولیه در او وجود داشت، اما پیش از آن که به دنیا آید از هر گناهی تطهیر شد. در حال حاضر معتقدند، از همان لحظه ی لقاح، وی از هر گناهی مبرا و محفوظ بوده است.

کتاب مقدس می گوید: که مریم(س) در زمان مصلوب شدن عیسی(ع) در کنار وی حضور داشت. منابع اسلامی می گوید: مریم(س) در حیات عیسی(ع) از دنیا رفت و ایشان خود غسل تعیمد مادر را بر عهده گرفت. باور به صعود مریم به آسمان، نخستین بار در برخی از نگارش های قرن چهارم مشاهده شده و به تدریج در اواخر قرن هشتم مقبولیت عام می یابد. از قرن هفدهم به بعد، در کلیسای غرب فشار زیادی برای تعریف این باور به صورت اصلی ایمانی وجود داشت تا اینکه در سال 1950 پاپ پیوس دوازدهم این باور را جزو اصول ایمانی تعریف کرد.

قرآن کریم در سوره ی مائده، آیه ی 116، مسیحیان را به پرستش مریم(س) متهم کرده است؛ امّا بیشتر مسیحیان این اتهام را قبول ندارند. اولین نص صریح از خود مسیحیان، که سخن از پرستش مریم(س) به میان می آورد کتاب «السواعی» از کتاب های ارتدوکس روم است. لویس شیخو از پدران کلیسایی نیز در مقاله ای در مورد کنیسه های شرق می نویسد: «عبادت مریم(س) باکره، مادر خداوند، در کلیسای ارمنی شرق از مشهورات است.» و سپس می افزاید: «کلیسای قبطی به پرستش مریم(س) شهرت یافته است».

در کتاب مقدس استثنائی بودن شخصیت مریم(س) به دلیل آن است که فرزندی موعود را آبستن شده است، نه به دلیل شخصیّت خودش. همچنین برخورد سرد عیسی(ع) با مادر در گزارش انجیل، نشان می دهد که مریم(س) شخصی معمولی است نه استثنایی. با وجود این در طول تاریخ مسیحیت علاوه بر آن که مریم(س) گاه مورد پرستش گروهی از مسیحیان قرار گرفته است، بانوی باکره و بدون گناه شناخته می شود که پس از مرگ چون فرزندش به آسمان عروج کرده است.