قرآن قصاص را مايه حيات جامعه می داند، اما عفو را برتر از آن دانسته، و می فرماید: «اگر كسى از سوى برادر خود مورد عفو قرار گيرد، و قصاص تبديل به خونبها گردد، باید به نيكى ديه را بپردازد، اين تخفيفى است از سوی پروردگار». تعبير «برادر» در این آیه، نشان مى دهد كه حتى اگر در ميان مسلمين قتلى صورت گيرد، باز رابطه برادرى قطع نمى شود، و تا ضرورتى ايجاب نكند نبايد به سراغ قصاص رفت، همچنين تعبير «اين تخفيفى است از سوی پروردگار» نيز دليل ديگرى بر ترجيح عفو و گذشت يا تبديل قصاص به ديه است.

اولا: برخی از علمای اهل سنت، انکارکنندگان ویژگی هایی از خلفا را مانند «تفضیل» بین آنها، با توصیفاتی چون «بدعت گزار» یا «مسلمان غیرواقعی» نواخته اند؛ در حالی که «شهدای بدر و احد» به چنین تفضیل هایی قائل نبوده و روایتی در این امور نشنیده بودند. هر جوابی که آن علما از این سؤال بدهند، همان جواب ماست. مثلا ادعا شده تفضیل خلفای راشد بر همدیگر سنت است و کسی که معتقد بر برتری ابوبکر بر عمر و عمر بر عثمان و عثمان بر علی نباشد، گویی بدعت گزار در دین است. یا مثلا ادعا شده مسلمان واقعی کسی است که به هیچ وجه علی را افضل بر عثمان نداند! آیا مسلمانانی که در زمان پیامبر(ص) شهید یا رحلت کردند، به چنین رتبه بندی میان خلفا اعتقاد داشتند؟!

ثانیا: شیعیان به استناد کتاب های خود اهل سنت ثابت می کنند که پیامبر(ص) 12 خلیفه را به عنوان شرط عزت اسلام بعداز خود معین کرده و مصداق آن 12 خلیفه ائمه اهل بیت(ع) هستند. بنابراین می توان گفت که آن شهدا ایمانی اجمالی به اصل مسأله امامت آن حضرات داشتند و همین کافی است.

صحاح اهل سنت از جمله بخاری از زهری و او از مسور نقل کرده: من به سن بلوغ رسیده بودم که علی(ع) از دختر ابوجهل خواستگاری کرد. همچنین مسور می گوید: خانواده ابوجهل از پیامبر(ص) خواستند دخترشان را به ازدواج علی(ع) درآوردند و پیامبر(ص) ناراحت شد. همین اختلاف نقل و اینکه مسور آن زمان به سن بلوغ نرسیده بود نشانه جعلی بودن این روایات است. ضمن اینکه پیامبر(ص) علی(ع) را معیار حق، برادر و وصی خود خوانده و صدها حدیث در فضیلتش بیان فرموده. از طرفی زهری و مسور از جمله منحرفان و دشمنان على(ع) بوده اند.

امام صادق(ع) در مورد صفات شخصی که با او مشورت می شود می فرماید: کسی که با او مشورت می شود باید عاقل، آزاده، متدين، دوست و برادر تو باشد. پس اگر شخص مورد مشورت، عاقل باشد از مشورتش نفع مى برى و اگر آزاده و متديّن باشد در نصيحت تو با نفس خود مجاهدت كرده و از راهنمائى تو مضايقه نمى كند و اگر دوست و برادر باشد وقتی او را بر سرّ خود مطلع كنى آن را كتمان می دارد و در اين صورت مشورت و نصيحت كامل مى شود.

به فرموده قرآن، در قیامت انسان وضعى دارد كه او را به خود مشغول مى سازد و لذا از برادر، پدر و مادر و زن و فرزندانش مي گريزد؛ همانانی که نزديك ترين و محبوب ترين افراد به هر انسان هستند. و عجب اين كه قرآن نمى گويد در آن روز از آنها غافل مى شود؛ بلكه مى گويد: «از آنها مى گريزد!». آری صيحه رستاخيز چنان عظيم است كه پيوندها را پاره مى كند. علت فرار به خاطر ترس از رسوايى یا بخاطر گناهان یا ضايع كردن حقوق و يا به خاطر وحشت محشر است؛ چنان وحشتي كه انسان را از تمام افراد مورد علاقه اش جدا مي كند و از آنها مى گريزد.

شيخ طوسى، برای اثبات نظر خود مبنی بر جواز «حیله های شرعی»، روایتی نقل می کند که «سويد بن حنظله» مى‌گويد: به همراه «وائل بن حجر» و جمعيّتى ديگر، آهنگ ديدار پيامبر(ص) كرديم، در بين راه «وائل بن حجر» به چنگ دشمن افتاد. من به نام خدا قسم ياد كردم كه او برادر من است، بدين جهت دشمن او را آزاد كرد. هنگامى كه به خدمت پیامبر(ص) رسیديم، داستان را براى حضرتش بازگو كردم، حضرت فرمودند: راست گفتى! مسلمان برادر مسلمان است. طبق اين روايت، حضرت رسول كار سويد و حيله شرعى او برای نجات یک مسلمان را تأييد كرد.

طبرى از على(ع) نقل مى کند: «وقتی آیه انذار بر پیامبر(ص) نازل شد، حضرت به من فرمود: ...طعامی درست کن و بنى عبدالمطلب را جمع کن تا آنچه را به آن مأمور شده ام ابلاغ کنم. روز میهمانی ایشان فرمود: کدام یک از شما مرا در رسالتم کمک می کند تا برادر و وصىّ و جانشین من باشد؟ همگى سکوت کردند. ولى من که سنّم از همه کمتر بود اجابت کردم، بعدپیامبر فرمود: همانا این شخص برادر و وصّى و جانشین من در میان شما است. پس به دستورات او گوش داده و او را اطاعت کنید...».

عمرو بن عاص در نامه اى به معاویه چنین مى گوید: «...اما این که از من مى خواهى که تو را بر باطل کمک کنم و بر روى على شمشیر بکشم در حالى که او برادر رسول خدا(ص) و وصىّ و وارث او و اداء کننده دین او و عمل کننده به وعده او و همسر دختر او است...».

بشنوي در مدح اهل بيت(ع) سروده: براى من مهمّ نیست در کدامین شهرها بمیرم و قبر من کجا باشد، در صورتیکه شهادت دهم که خدایى جز خداى یگانه نیست و محمّد مصطفى(ص) پیامبر خدا و على(ع) برادر او و فاطمه پاک(س) دختر پیامبر و دو فرزندشان، دو سیّد و سرور من هستند و خوشا به حال بنده اى که آن دو سیّد و آقاى او باشند.

عمر بن خطّاب، انس بن مالک، ابوذر غفارى، جابر بن عبدالله و ده تن  دیگر از صحابه، از پيامبر(ص) نقل کرده اند که خطاب به على(ع) یفرمود: «تو برادر منى در دنيا و آخرت».