شیعیان براى اداى احترام و طلب شفاعت به زیارت مى روند. زیارت نامه های شیعی پر از معارف توحیدی است. شیعه در زیارتنامه هایش صاحبان قبور را بندگان خدا، عاملان به تکالیف الهی و راهنمایان به خدا می داند نه خدایان دیگر. شیعه بوسیله آنها در پیشگاه الهی شفاعت می طلبد. قرآن گنهکاران را به شفاعت طلبیدن از پیغمبر اکرم (ص) تشویق کرده و مى گوید: «هر گاه آنها زمانى که به خویش ستم مى کردند، به سراغ تو مى آمدند و توبه مى کردند و رسول خدا نیز براى آنها استغفار مى کرد، خدا را توبه پذیر و مهربان مى یافتند».

این نظریه به پولس ساموستایی، پاتریارک انطاکیه در سال 260 میلادی منسوب است. وی لاهوت در مسیح(ع) را انکار می کرد. در این نظریه مسیح(ع) انسانی عادی است که از امتزاج روح القدس و مریم (س) به دست آمد و در روز تعمید (30 سالگی) از ناحیه خداوند قدرت الهی یافت و فرزند او خوانده شد. بنابراین، اطلاق لفظ خدا یا فرزند خدا بر مسیح(ع) اطلاقی غیر حقیقی است. و هیچ شائبه تعدد در خداوند نیست.

خداوند در سوره زمر در پاسخ به مشرکان که فرشتگان را دختر خدا می پنداشتند مى گوید: اگر خدا مى خواست فرزندى انتخاب کند، از میان مخلوقاتش آنچه را مى خواست، بر مى گزید. سبک مغزانی که فرشتگان یا مسیح و یا عزیر را فرزندان خدا مى پنداشتند،از این واقعیت بى خبر بودند که اگر منظور از فرزند، فرزند حقیقى باشد لازمه آن جسم بودن، و نیازداشتن به همسراست. و اگر منظور، فرزند انتخابى باشد آن نیز یا به خاطر نیاز یا انس اخلاقى است و خدا از همه این امور، بى نیاز است.

آن چه ابراهیم(ع) در آیات 76 تا 78 سوره انعام، درباره ربّ بودن ستاره و ماه و خورشید می فرماید، در مقام بحث و گفتگو و مجادله با مشركان بوده است. به اين ترتيب، نخست ابراهيم(ع) ظاهراً با آنها هم صدا مى شود تا سستى اعتقاد و منطقشان را به هنگام افول اين كواكب آسمانى به آنها نشان دهد.

لقمان گرچه پيامبر نبود ولى دانشمندى بود كه قرآن بر علم و حكمت او صحّه گذارده. اولين نصيحتی كه قرآن از اين مرد حكيم نسبت به فرزندش نقل كرده، نصيحت پرهيز مطلق از هرگونه شرك است که ظلم بزرگی است. اين نشان مى دهد كه ريشه خودسازى مبارزه با شرك است و اینکه موجود بى ارزشى را همتاى خالق تمامى موجودات قرار دهند بزرگترین ظلمهاست، چه ظلمى از اين بدتر كه انسان آتشى برافروزد كه خرمن تمام اعمال صالح خويش را خاكستر كند؟

در آيه 31 سوره حجّ، شرک به سقوط از آسمان تشبیه شده که یا طعمه پرندگان می شود یا اسیر تندباد شده و به دوردست پرت می شود. پرنده شکاری اشاره به صفات زشت درونی و گروه های منحرف است که در کمین انسان است و تندباد اشاره به شیطان یا طوفان های اجتماعی و فتنه های سیاسی می باشد. در آیات دیگر هم شرک در رأس محرمات بیان شده و خدا و پیامبر(ص) از مشرک بیزار است و مشرک در ردیف زناکار قرار داده شده و ازدواج با آنها حرام است.

خداوند متعال برای اثبات یگانگی خویش و نفی شرک مثالی فرموده است: اگر مملوک و برده اى داشته باشید، آیا این برده هاى شما هرگز شریک شما مى باشند، آن چنان که هر دو مساوى بوده و از تصرف مستقل و بدون اجازه آنان بیم داشته باشید، آن گونه که در مورد شرکاى آزاد خود بیم دارید؟! وقتى در مورد بردگانتان که «ملک مجازى» شما هستند، این چنین امرى را نادرست و غلط مى دانید، چگونه مخلوقات را که ملک حقیقى خدا هستند شریک او مى پندارید؟
 

 قرآن کریم در نفی تصورات باطلی که درباره خداوند و همسر و فرزند داشتن او می شود فرموده: «خداوند از آنچه او را به آن توصیف می کنید منزه است، او کسی است که آسمان و زمین را ابداع کرده است». اصولا او چه نیازى به همسر دارد؟ وانگهى چه کسى ممکن است همسر او باشد؟ با این که همه مخلوق او هستند، از همه اینها گذشته ذات مقدس او از عوارض جسمانى پاک و منزّه است و داشتن همسر و فرزند، یکى از عوارض روشن جسمانى و مادى است.

مشرکان با این که آفرینش جهان را مخصوص ذات خداوند مى دانستند اما گاه به بت ها تکیه می کردند و خدایان متعدد، مانند: خداى باران، خداى نور ... قائل بودند. قرآن برای بطلان این عقیده می فرماید: هنگامى که آفریننده همه چیز، خداوند است، و بدون اتکا به قدرت دیگرى سراسر جهان هستى را به وجود آورده، و روزى همگان به دست اوست، دلیلی ندارد که انسان، غیر او را ولىّ و سرپرست و تکیه گاه قرار دهد.

آیه 73 سوره حج به ضعف و ناتوانى معبود های ساختگی اشاره می کند که هرگز نمى توانند مگسى بیافرینند هر چند همه اجتماع کنند و دست به دست یکدیگر بدهند. نه تنها قادر نیستند مگسى بیافرینند که از مقابله با یک مگس نیز عاجزند؛ چرا که اگر مگس چیزى از آنها برباید نمى توانند آن را باز پس گیرند. آنها خدا را آن گونه که باید بشناسند، نشناختند خداوند قوى و عزیزی که هیچ کس را قدرت مقابله با او نیست.