عنوان «مالکیت» از مفاهیم اعتباری است که عقلای جهان به جهت یک رشته اغراض، آن را پدید آورده و اعتبار کرده اند، و حقیقت آن متوقف بر مالک و مملوک و رابطه انسان با ملک است که حاکی از یک نوع اختصاص می باشد، و غرض از اعتبارش آن است که مالک بتواند در آن تصرف کند. در نظام کمونیستی «مالکیت خصوصی» به کلی ملغی شده و «مالکیت اشتراکی» جایگزین آن شده است و در نظام «سرمایه داری»، اصل و اساس «مالکیت فردی» است؛ ولی اسلام به اصالت هر دو و یا به تعبیر صحیح تر به اصالت آمیخته از فرد و جامعه معتقد است.

خداوند متعال برای اثبات یگانگی خویش و نفی شرک مثالی فرموده است: اگر مملوک و برده اى داشته باشید، آیا این برده هاى شما هرگز شریک شما مى باشند، آن چنان که هر دو مساوى بوده و از تصرف مستقل و بدون اجازه آنان بیم داشته باشید، آن گونه که در مورد شرکاى آزاد خود بیم دارید؟! وقتى در مورد بردگانتان که «ملک مجازى» شما هستند، این چنین امرى را نادرست و غلط مى دانید، چگونه مخلوقات را که ملک حقیقى خدا هستند شریک او مى پندارید؟