ایشان می فرماید: «بدان كه روزى بر دو گونه است: يك نوع، روزى است كه به جستجوى آن برمى خيزى [و بايد برخيزى] و نوع ديگرى آن كه به سراغ تو خواهد آمد حتى اگر به دنبالش نروى خود به دنبال تو مى آيد». بايد دانست انسان در تحصيل روزى نبايد حريص و يا سست و تنبل باشد، به همین دلیل بايد به دنبال كارهاي روزانه خود برود، اما دسته ای از رزق ها مانند ارث هستند كه بدون زحمت نصیب انسان می شود؛ بنابراين انسان نباید از کمبود روزى هاى قسم اوّل مأيوس شود و ضمن تلاش، انتظار روزى هاى ناخواسته را داشته باشد.

بیشتر تفاوت ها در بین موجودات لازمه نظام آفرينش و تابع قوانين «علّى و معلولىِ» حاكم بر آن و بر اساس حکمت الهی است. اگر قرار باشد اینگونه تفاوت های طبیعی در انسان ها وجود نداشته باشد و همه انسانها یک شکل و با ویژگی های یکسان خلق شوند، هرگز حیات و زندگی اجتماعی که کمال انسان محسوب می شود ادامه پیدا نمی کرد و مشکلات عدیده بیشتری را در پی داشت. البته آنچه سبب فضیلت و برتری برخی از افراد شده مسئولیّت ایشان را سنگین تر خواهد کرد.
درست است كه خداوند استعدادها را براى فعاليت هاى مختلف به طور متفاوت آفريده و درست است كه عواملى بيرون از اراده انسان در مسير زندگى او مؤثر است، ولى با اين حال يكى از عوامل بنيادى را نيز «تلاش و كوشش» انسان قرار داده است. بر این اساس تفاوت برخی از بندگان خدا در منزلت ها و اجرهای مختلف معلول «اعمال» آنها است و ارتباط مستقیمی با مراتب علم و عمل آنها و انجام تکالیف الهی دارد. در واقع توجهات و تفضلات الهی ریشه در عقیده و دانش و عمل و سعی خود انسان دارد و طبیعی است که برتری هایی که سعی و تلاش و عمل نیک خود انسان هم در آن دخیل است، از باب جزا و عدل نزد خدا ارزش داشته باشند.
 

«شُحّ» در لغت به معنى بُخل آميخته با حرص است كه به صورت عادت در آيد. «بخل» از موانع مهم رستگارى است و اهمّيّت آن تا جايى است كه امام صادق(ع) از سر شب تا صبح، در ضمن طواف كعبه، پيوسته دعا مي كند كه خدا نفسش را از «بُخل» نگاه دارد. در روايت شُح از «بُخل» شديدتر دانسته شده؛ چون «بخيل» به آنچه دارد «بُخل» مى ورزد، ولى «شحيح» هم به آنچه در دست مردم است و هم آنچه خود دارد «بُخل» مى ورزد، تا آنجا كه هر چه را در دست مردم ببيند، آرزو مى كند كه آن را به چنگ آورد، خواه از راه حلال باشد يا حرام و هرگز قانع به آنچه به او روزى داده شده، نيست.

تأمين و تضمين روزى به اين معنى نيست كه آن را براى انسان عاقل با شعور فراهم ساخته، به در خانه‌اش بفرستند يا لقمه كنند و در دهانش بگذارند؛ بلكه زمينه‌ها فراهم شده است و تلاش انسان، شرط به فعليت رسيدن اين زمينه‌ها است. اگر انسان‌هائى در گذشته و حال، غصب حقوق ديگران كنند و روزي‌هاى آنها را به ظلم از آنها بگيرند دليل بر عدم تأمين روزى از ناحيه خدا نيست. منابع زيادى براى تغذيه انسان در اين كره خاكى وجود دارد كه بايد با درايت، آنها را كشف و بكار گرفت و در صورت كوتاهي انسان در اين زمينه مقصر خود او است.

امام علی(ع) در بیان جلب و جذب دوستان و ياران می فرماید: «كسى كه ساقه درخت وجودش نرم است، شاخه هايش فراوان است»، امام در این تعبیرِ کنایی، انسان را به منزله درختی دانسته كه با نرمش و انتخاب محبت به جای خشونت، می تواند دوستان بسیاری را جذب نماید، در حالى كه خشونت در رفتار، سبب انزوا انسان می شود، بر این اساس خداوند به پیامبر می فرماید: «به سبب رحمت الهى در برابر مؤمنان، نرم و مهربان شدى و اگر خشن و سنگدل بودى، از اطراف تو پراكنده مى شدند».

امام علي(ع) درباره میانه روی در طلب روزي می فرماید: «بدان به يقين هرگز به همه آرزوهايت دست نخواهى يافت و [نيز بدان] هرگز از اجلت تجاوز نخواهى كرد [و بيش از آنچه مقرر شده عمر نمى كنى] و تو در همان مسيرى هستى كه پيشينيان تو بودند [آنها رفتند و تو هم خواهى رفت]، حال كه چنين است در به دست آوردن دنيا زياده روي مكن و در كسب و كار ميانه رو باش، زيرا بسيار شده كه تلاش فراوان [در راه دنيا] منجر به نابودى [اموال] گرديده [اضافه بر اين] نه هر تلاشگرى به روزى رسيده و نه هر شخص ميانه رويي محروم گشته است، در طلب دنيا ميانه رو باشيد؛ چرا كه به هركس آنچه مقدر شده است داده مى شود».

مفهوم«حيات طيّبه» یا «زندگى پاکيزه»، بسیار وسيع و گسترده است و روزى حلال، قناعت، رزق روزانه، توفيق بر اطاعت فرمان خدا و مانند آن را در بر مى گيرد. لکن هدف اصلى از بيان دو مصداق «رضا» و «قناعت» در روایات، پايان دادن به حرص و هوا پرستى است که عامل تجاوزها، خونريزى ها، ذلت و اسارت هاست.

آیه 56 سوره عنکبوت درباره مؤمنانى نازل شده که در «مکه» تحت فشار شدید کفار بودند، به طورى که توانائى انجام وظائف اسلامى خود را نداشتند. به آنها دستور داده شد از آن سرزمین هجرت کنند؛ و آیه 60 این سوره در مورد گروهى از مؤمنان نازل شده که در «مکه» گرفتار آزار دشمنان بودند، و مى گفتند: اگر ما به «مدینه» هجرت کنیم در آنجا نه خانه اى داریم، نه زمینى، چه کسى به ما آب و غذا مى دهد؟ آیه نازل شد و گفت غصه روزى را نخورید.

حضرت زهرا(ع) در خطبه فدکیّه در بیان فلسفه برخی از احکام چنین می فرمایند: «خداوند «ایمان» را سبب تطهیر از شرک و «نماز» را وسیله پاکى از کبر و «زکات» را موجب نموّ روزى و «روزه» را عامل تثبیت اخلاص و «حجّ» را وسیله تقویت اسلام و «عدالت» را مایه هماهنگى دل ها و «امامت» ما را امان از تفرقه و پراکندگى و «جهاد» را موجب عزّت اسلام و .... قرار داد».

خداوند زمینه روزی را در درون و بیرون وجود انسان قرار داده؛ در صورتی که انسان تلاش و کوشش کند و از فکر و درایت خود استفاده نماید و در جامعه عدالت اجتماعی باشد همه مردم به آن روزی که در آیات و روایات وعده آن داده شده و خداوند برایشان مقدر کرده می رسند. البته خداوند براى اين كه مردم روزى را تنها نتيجه تلاش و كوشش خود ندانند گاهی بدون تلاش و کوشش به برخی افراد روزی می دهد، که این یک استثنا می باشد.