خداوند در سوره «آل عمران» درباره وعده عذاب ظالمان در قيامت مى فرمايد: آنها مى گويند: «پروردگارا! هر كه را تو [به سبب اعمالش] به آتش افكنى، رسوا ساخته اى و براى ظالمان ياورى نيست». لحن اين آيه نشان مى دهد كه مجازات هاى روحانى قيامت، دردناكتر است؛ چرا كه «اولوا الألباب» به پيشگاه خداوند گويند كسانى را كه در دوزخ وارد كنى رسوايشان كرده اى، اشاره به اينكه بالاتر از آتش دوزخ، همان رسوايى است. جمله «وَ ما لِلظَّالِمينَ مِنْ اَنْصار» تاكيد دارد كه آنچه مى كشند به خاطر ظلمشان است و طبيعى است كه آنها در آنجا رسوا شوند و ياورى نداشته باشند.

خداوند در سوره «حجّ» مى فرمايد: «كسانى كه كافر شدند و آيات ما را تكذيب كردند، عذابى خوار كننده براى آنها خواهد بود». قرآن نمي گويد كه اين عذاب چگونه دوزخيان را به ذلّت مى كشاند؟ بلكه با اشاره اى كلّى آمده است تا بسيارى از جنبه هاى تحقيرآميز عذاب هاى دوزخ را شامل شود. در اين صورت، مستكبران گردنكش به پايين ترين مرحله ذلّت كشيده مي شوند. به هر حال عذاب هاى دوزخ آميخته با انواع اهانت ها و مايه آزار جان است و اين تجسّمى است از تحقيرها و اهانت ها كه نسبت به انبياء الهى، مؤمنان پاكدل و مستضعفان باايمان داشتند.

«ترس» اين صفت رذيله آثار نامطلوب بسيارى در زندگى انسان ها دارد: عامل قطعى شكست و زبونى ملت ها و اقوام مختلف است، انسان را از كارهاى بزرگ باز مى‏ دارد؛ زيرا كارهاى بزرگ هميشه با مشكلات بزرگ رو به روست و انسان هايى را مى‏ طلبد كه بتوانند از سدّ مشكلات عبور كنند و اين كار از افراد ترسو ساخته نيست.

«شهوت پرستي»، شخصيت و احترام اجتماعى انسان را در هم مى شكند و او را به ذلّت مى كشاند؛ زيرا براى كاميابى هاى شهوانى بايد تمام قيد و بندهاى اجتماعى را شكست و تن به هر پستى داد.

درمان «شهوت پرستي» به دو طريق امکانپذیر است؛ اول راه علمی: منظور از راه علمى، اين است كه انسان در آثار و پيامدهاى شهوت پرستى بينديشد و ببيند كه چگونه تسليم شدن در برابر شهوات، انسان را به ذلّت، بدبختى و دورى از خدا مى كشاند؟ بی شک اندیشيدن در این پیامدها، تاثیر عمیقی در بازدارندگی از اعمال غیر اخلاقی خواهد داشت. دوم راه عملی: برای درمان شهوت پرستی راه هاي عملي فراواني از جمله اشباع صحیح امیال جنسی، برنامه دقیق و سودمند برای برنامه های زندگی، از بین بردن عوامل آلودگی و ... وجود دارد.

امام علي(ع) درباره حفظ «عزّت نفس» به فرزندش امام حسن(ع) می فرماید: «نفس خويش را از گرايش به هر پَستى گرامى دار؛ زيرا هرگز نمى توانى در برابر از دست دادن شخصيت خود بهاى مناسبى به دست آورى، برده ديگرى مباش، چون خداوند تو را آزاد آفريده است». اشاره به اينكه بعضى از خواسته ها چنان است كه اگر انسان از شخصيت خود مايه نگذارد به آن نمى رسد و سزاوارِ انسان آزاده و با شخصيت نيست كه تن به چنين معامله اى بدهد؛ از شخصيت خود بكاهد تا به خواسته اى از خواسته هاى ماديش برسد.

رهبران شجاع هنگام اختلاف و پراکندگی یارانشان، به تنهایی می ایستند و می جنگند و تسلیم نمى شوند و تن به ذلّت و شکست نمى دهند هر چند شهید شوند. این موضع گیرى قاطع، تأثیر خود را بر پیروان مى گذارد و افراد با اراده و مصمّم را، قوى تر و بسیارى از افراد بى تفاوت را به موضعگیرى وا مى دارد و یا حداقل در تاریخ ثبت مى شود و براى آیندگان الهام بخش خواهد شد، همانطور که در حماسه عاشورا اتفاق افتاد.

امام حسین(ع) در روز عاشورا درباره دلیل بیعت نکردن خود با یزید فرمود: «اين ناپاك زاده، فرزند ناپاك زاده مرا ميان دو انتخاب قرار داده است، كشته شدن يا قبول ذلّت و چقدر دور است كه ما تن به ذلّت دهيم، خداوند و پيامبر او هرگز براى ما ذلّت و زبونى نمى پسندند و نياكان پاك سرشت و دامن هاى پاكى كه ما را پرورانده اند و بزرگ مردان غيرتمند و انسان هاى با شرافت اين را از ما نمى پذيرند».

در نهج البلاغه دو ديدگاه درباره «دنيا» وجود دارد؛ ديدگاه ابزارىِ جهان و ديدگاه هدفىِ آن. اگر امكانات اين جهان، مال ها، ثروت ها، مقام ها و نعمت ها، وسيله اى براى وصول به سعادت جاويدان و زندگى شايسته سراى آخرت باشد چيزى از آن بهتر نيست و اگر همانند بُتى گردد كه انسان در برابر آن سجده كند، چيزى از آن بدتر نيست. ديدگاه نخست، انسان ها را به پاكى، تقوا، آزادگى و عزّت فرا مى خواند و ديدگاه دوم، به حرص و آز و ظلم و بيدادگرى و ذلّت.

امام علی(ع) در ارتباط با آسیب های فرار از میدان جنگ به اصحاب هشدار داده و می فرماید: «به خدا سوگند اگر از شمشير دنيا فرار كنيد از شمشير آخرت در امان نخواهيد بود». مقصود امام از شمشير آخرت، عذابهاى الهى است زیرا ممکن است فرار چند نفر سبب شكست و يا ضربات جبران ناپذيرى گردد. سپس مى فرمايد: «به یقین در فرار بزرگان، خشم الهى و ننگ جاودان است». آری ممکن است کسی گمان کند که با فرار بیشتر عمر می کند آما این به خشم خدا، ذلّت و ننگ ابدى نمى ارزد.