اولا: صلح، بدون رضایت امام(ع) به ایشان تحمیل شد؛ ایشان جنگ با فردی چون معاویه را بر صلح ترجیح می دادند. چنانکه خود ایشان خطاب به منتقدین صلح می فرمایند: «اگر یارانى داشتم شبانه روز با او مى‏ جنگیدم تا کار یکسره شود» و خطاب به معاویه می فرمایند: «اگر قرار به جنگ باشد پيش از هر كس بايد با تو بجنگم. چه مبارزه با تو از جنگ با خوارج لازم تر است».

ثانیا: امام حسن(ع) نه تنها هیچ گاه معاویه را تایید نکرد، بلکه همواره از انتقاد نسبت به معاویه دست نکشید و همواره با بیانات و اقدامات خود اعلام می کرد که خلافت معاویه را به رسمیت نمی شناسد. مناظره های آن حضرت با معاويه و مزدوران و طرفداران او شاهد اين معنا است.

ثالثا: معاویه فردی نیست که با پذیرش اجباری صلح توسط امام حسن(ع) تطهیر شود؛ گرچه معاویه با حجّت ظاهری مسلمان نامیده می شود، ولی منابع تاریخی اهل سنّت او را در حد یک منافق متظاهر، یک فرد فاسق و جنایت کار، یک حاکم بدعت گذار و دغل کار معرفی می کنند!

منابع معتبر پنهان ماندن مرقد مطهر امام علی(ع) در مقطعی از تاریخ را بنابر وصیت خود حضرت و به جهت مصون ماندن از هتاکی های وحشیانه عمال و مزدوران بنی امیه می دانند. قداست منحصر به فرد مرقد امام علی(ع) و مقام با شرافت و عوامل دیگر ایجاب می نمود تا حرمت این مزار حفظ شود. پنهان نگاه داشتن مرقد مطهر حضرت می تواند به دلیل عدم شناسایی و حفظ جان شیعیان زائر حضرت نیز باشد. در زمان امام صادق(ع) که تعرض به شیعیان کمتر بود مکان فعلی توسط ایشان معرفی گردید.

معاويه پس از صلح با امام حسن(ع) نامه ای به ابن عباس نوشت و با عباراتی تهدید آمیز او را دعوت به بیعت با خود کرد. یکی از بهانه های او در این نامه، شرکت ابن عباس در قتل عثمان بود. ابن عباس در پاسخ نوشت: «چگونه مرا متهم به تلاش براى قتل عثمان و همكارى با قاتلانش کرده و تهدید می کنی؟ درحالیکه تو خود، در انتظار قتلش بودى و با آگاهى از وضع او، ديگران را از ياريش باز داشتی، نامه او به تو رسيد ولی توجه نكردى تا كشته شود. سپس خونش را به گردن ما افكندى و به توطئه چینی پرداختی تا به مرادت رسیدی».

امام علی(ع) در آغاز نامه 41 نهج البلاغه خطاب به یکی از فرمانداران خود که مرتکب تخلّف در بیت المال شده بود می فرماید: «من تو را شريك خود در امانتم (حكومت) قرار دادم و تو را از خواص خود گردانيدم و به تو اعتماد کردم. ولی تو هنگامی که دیدی زمانه بر من سخت گرفته و دشمن جسور شده، با خیانت کاران همراه شدی. گويا جهاد خود را به خاطر خدا انجام ندادى و با اين امت براى غصب دنيايشان نيرنگ به كار مى بردى. آيا از بررسى دقيق حساب روز قيامت نمى ترسى؟ اموال مسلمین را بازگردان، وگرنه تو را با شمشیر مجازات می کنم».

بايستی با زندانيان به عنوان يك انسان معامله شود، تضييقات ظالمانه درباره آنها اعمال نشود، كسى را به گناه ديگرى زندانى نكنند و هيچ كس بيش از استحقاقش حتّى يك ساعت در زندان نماند. تمام برنامه ها در مسير تعليم و تربيت زندانى باشد و به تعبير ديگر زندان يك مركز مجرم پرور يا كانون انتقام جويى نباشد؛ بلكه يك كلاس تربيتى باشد. در روايات درباره مرخصى به آنان براى شركت در نماز جمعه و ملاقات بستگان، مطالب مهمی وجود دارد. توجه حضرت يوسف(ع) به زندانيان و سفارش امام علی(ع) در مورد قاتلش در اين راستا قرار دارد.

در كوفه تاجرى بود كه به سادات قرض مى‌ داد و آن را به نام امام علي(ع) ثبت می كرد. مدّتی بعد ورشكسته شد و به سراغ بدهكارانش رفت؛ اما فايده ای نكرد. يك روز مردى از روى تمسخر به او گفت: آيا كسى كه هميشه به نام او قرض می دادى به دادت رسيد؟ تاجر اندوهگين شد. در خواب ديد كه پيامبر(ص)، به حضرت علی(ع) دستور دادن طلب تاجر را داد. امام هم كيسه اى با هزار اشرفى به او داد و فرمود: از اين به بعد هر كدام از فرزندانم قرض خواست به او بده. بعد از بيداری دفترش را نگاه كرد و ديد، قرض ها به ‌نام امام(ع) محو شده است.

بر اساس روايات اسلامی شرکت در جلسه «غيبت» از گناهان بزرگ محسوب می شود؛ زيرا تمام مفسده های غيبت، از همکاري غيبت کننده و شنونده آن پديد مي آيد. امام علی(ع) می فرماید: «شنونده غیبت یکی از غیبت کنندگان است». پيامبر(ص) نیز مي فرمايند: «كسى كه غيبت برادر مسلمانش نزد او شود، و توانايى بر يارى او داشته باشد و ياريش نكند، خداوند او را در دنيا و آخرت خوار مى كند».

بر اساس روايات اسلامی، شرکت در جلسه غيبت و استماع آن، از گناهان بزرگ می باشد، پيامبر(ص) می فرمایند: «اَلْمُسْتَمِعُ اَحَدُ الْمُغْتابِيْنَ»، زيرا آثار زیان بار غيبت، با همکاري این دو نفر پديد مي آيد. از سوی دیگر می فرمايند: «هنگامى كه غيبت كسى را در ميان جمع مى كنند و تو در آنجا حضور دارى، او را يارى كن و حاضران را نهى از منكر، و از آن مجلس برخيز». آری می توان گفت: آثار زیان بار سكوت در برابر هتك آبروی مسلمان، بسيار بيشتر از كلام غيبت كننده است.

«حِلم» و خويشتن داري نقطه مقابل غضب و خشم می باشد. امام حسن(ع) در تفسیر حلم می فرمایند: «حلم فرو بردن غضب و تسلّط بر نفس است»، و نشانه آن حسن برخورد با افراد می باشد. اما افرادى كه بر اثر ناتوانى، بردبارى پیشه مى كنند، داراى فضيلت حلم نيستند. امام علی(ع) می فرمایند: «كسى كه به خاطر ناتوانى ساكت شود و به هنگام توانايى انتقام بگيرد بردبار نيست». از سویی، بردبارى برای هر انسانی به ویژه مديران و سرپرست هاى خانواده، يك فضیلت اخلاقى است، زیرا سبب پيشرفت، حسن مديريت، و حل مشكلات عظيم می شود.

ایشان خطاب به «کوفه» مى فرمايد: «من به خوبى مى دانم كه هر ستمگرى قصد سوء درباره تو را داشته باشد خداوند او را گرفتار مى سازد و به خودش مشغول مى كند و [او را] به دست قاتلى مى سپارد». پيش بينى ایشان دقيقاً تحقّق يافت و بسيارى از جبّاران مانند: «عبيدالله بن زياد» و «حجاج بن يوسف ثقفی» که برای در هم كوبيدن آن قد عَلَم كردند، شرّشان رفع گردید. شايد اين امر به خاطر اینست كه كوفه هميشه مركزى براى گروهى از شيعيان فداكار اهل بیت(ع) بوده است؛ هر چند منافقان هم در آن كم نبودند.