یزید مردى عیاش شراب خواره بود. او سگ، میمون، یوز و حیوانات شکارى نگه می داشت. در ایام او غنا در مکه‏ و مدینه رواج یافت و مردم آشکارا شراب خوارگى کردند. از یزید و وابستکان به او اخبار عجیب و قبایح فراوانی وجود دارد، از شراب خوارگى و قتل دختر زاده پیغمبر و لعن وصى پیغمبر تا ویران کردن و سوختن کعبه و خونریزى و فسق و فجور و اعمال دیگر، که از آمرزش آن مأیوس باید بود.

با آن که اهل سنّت «عبدالله بن عمر» را از محدّثان بزرگ خود می دانند؛ اما وی، تحلیل درستی  از جریان هاى سیاسى و اجتماعى نداشت و سست عنصرى و دنیا دوستى و مادى گرایى اش باعث شد با افرادی همچون معاویه، یزید و حجاج بیعت کند. از دید او حق با کسى است که بر مردم چیره گردد؛ لذا چون امام على(ع) هیچ کس را بر بیعت خویش مجبور نساخت از بیعت خودداری کرد؛ امّا به خاطر ترس با یزید بیعت کرد. او حتی خیزش مردم مدینه پس از علنى شدن فسق و فجور یزید را پیمان شکنى نامید و خانواده خود را از این کار، باز داشت.

قرآن«تقوا» را نقطه مقابل«فجور» و جایگاه آن را «قلب» و نتیجه آن را «ادب» می داند. از مجموع آیات قرآن، چنین استفاده مى شود که تقوا همان احساس مسئولیت و تعهدى است که به دنبال رسوخ ایمان در قلب، بر وجود انسان حاکم مى شود و او را از فجور و گناه باز مى دارد و به نیکى و پاکى و عدالت دعوت مى کند، اعمال آدمى را خالص و فکر و نیت او را از آلودگى ها مى شوید. کما اینکه ریشه لغوى این کلمه نیز از«وقایة» می باشد که به معنى کوشش در حفظ و نگهدارى چیزى است.

 قرآن درباره رفتار شنیع قوم لوط، از عناوینی مانند «اسراف»، «خبیث»، «فسق»،«تجاوز»، و ... استفاده می کند. هم چنین پیامبر(ص) در حدیثی می فرماید: «بوى بهشت به مشام کسى که مورد همجنس گرائى واقع مى شود نخواهد رسید». از سویی امام رضا(ع) می فرماید: «فلسفه تحریم همجنس گرایی این است که: این امر بر خلاف طبیعتى است که خداوند براى زن و مرد قرار داده، با همجنس گرا نسل بشر قطع گردیده، و تدبیر زندگى اجتماعى به فساد مى گراید، و دنیا به ویرانى کشیده می شود». بی شک حد لواط در ابواب حدود اسلامى، اعدام است.

چون یزید به حکومت رسید به فرماندار مدینه نامه نوشت که از امام حسین(ع) بیعت بگیرد. حاکم مدینه نیز با احضار امام، از ایشان خواست بیعت خود را با یزید اعلام کند. اما امام با هوشمندی و بدون درگیری، موقتا از بیعت سرباز زدد و تا صبح روز بعد از او مهلت گرفت. البته در این میان مروان می خواست با شیطنت و تهدید همان جا از امام بیعت بگیرد که امام با لحن و پاسخی بسیار تند او را ساکت کرد. روز بعد، مروان امام(ع) را دید و مساله بیعت با یزید را پیش کشید امّا امام به هیچ وجه این خواسته را نپذیرفت.

شیخ مفید مى فرماید: «عصمت لطفى است که خداوند متعال در حقّ مکلّفى انجام مى دهد که، وقوع معصیت و ترک طاعت از او ممتنع مى گردد، با وجود قدرت بر این دو». قاضى بیضاوى شافعى مى گوید: «عصمت ملکه اى نفسانى است که مانع از فسق و فجور مى شود و متوقف بر علم به عواقب گناهان و مناقب طاعات است».

در حرمت غناء مشکلى وجود ندارد، اما تشخیص موضوع غناء مشکل است. آیا هر صوت زیبائى «غنا» است؟ از مجموع کلمات «فقهاء» و سخنان «اهل سنت» مى توان استفاده کرد که «غناء»، آهنگ هاى طرب انگیز و لهو و باطل است گاه یک آهنگ، هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن غنا، از این رو اشعار پر محتوا، یا آیات قرآن، دعاء و مناجات را به آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیاشان و فاسدان است، و در هر دو صورت حرام مى باشد. به عبارتی غنا آهنگى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.
 

پس از شهادت امام حسين(ع) مردم مدينه نيز به خشم آمدند. حاكم مدينه با اشاره يزيد گروهى از بزرگان شهر را به دمشق فرستاد تا از نزديك، خليفه را ببينند و از مراحم وى برخوردار شوند تا مردم را به اطاعت از حكومت وى تشويق كنند... يزيد نزد آنان نيز از مجالس شراب خوارى و سگ بازى و ساز و آواز و فسق و فجور كوتاهى نكرد... نمايندگان به مدينه بازگشتند و در اجتماع مردم اين شهر اعلام كردند كه: «ما از نزد شخصى برگشته ‏ايم كه دين ندارد، شراب مى ‏خورد... اينك شما را شاهد مى ‏گيريم كه او را از خلافت بركنار كرديم».

معاویه براى پیشبرد اهداف نا مشروع خود و برای آن که صداى مخالفان را در گلو خفه سازد در حکومت خود از افرادی منحرف و فاسد استفاده کرد که علناً تظاهر به فسق و فجور مى کردند، تا  با عادی سازی منکرات در جامعه و دور کردن مردم از تعالیم حیات بخش اسلام، به اهداف خویش نزدیک تر گردد. این زمامداران، تمام ذکاوت خویش را جهت آباد کردن دنیاى نامشروع خود به کار گرفته و به طمع ریاست بخشی از سرزمین اسلامی، دینشان را فروخته بودند.

هر صوت زیبایی مصداق غنا نیست. غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.