عبدالله بن عمر در ایام خلافت امام على(ع) از بیعت سر باز زد، و به زاویه انزوا خزید و از مسائل سیاسى و اجتماعى، کناره گیرى کرد ولی با معاویه و پس از او با فرزندش یزید، بیعت کرد و در زمان عبدالملک، شبانه براى بیعت به سوى حجّاج بن یوسف رفت تا دست در دست او نهد و یک شب، بدون امام و پیشوا نمانَد تا بر مرگ جاهلى مرده باشد. حجّاج هم که مى دانست این همه، از سرِ ترس و بیچارگى اوست، تحقیرش نمود و پایش را دراز کرد، تا عبد الله، دست بر پایش نهد و بیعت کند! او هم دست بر پای او نهاد و بیعت کرد.

با آن که اهل سنّت «عبدالله بن عمر» را از محدّثان بزرگ خود می دانند؛ اما وی، تحلیل درستی  از جریان هاى سیاسى و اجتماعى نداشت و سست عنصرى و دنیا دوستى و مادى گرایى اش باعث شد با افرادی همچون معاویه، یزید و حجاج بیعت کند. از دید او حق با کسى است که بر مردم چیره گردد؛ لذا چون امام على(ع) هیچ کس را بر بیعت خویش مجبور نساخت از بیعت خودداری کرد؛ امّا به خاطر ترس با یزید بیعت کرد. او حتی خیزش مردم مدینه پس از علنى شدن فسق و فجور یزید را پیمان شکنى نامید و خانواده خود را از این کار، باز داشت.

عبدالله بن عمر فرزند عمر بن خطاب و یکى از صحابه نام آور بود که نقش مهمى در حوادث دوران خلفاى سه گانه و روزگار بنى امیه داشت. اهل تسنن او را از بزرگترین فقها و حافظان احادیث نبوى مى دانند، تا آنجا که امام مالک در بیشتر احکام خود به او اعتماد کرده است و کتاب خود موطّأ را از روایات او پر کرده است. در زمان پیامبر(ص) او جوانى کم سن و سال بود که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود؛ لذا پیامبر(ص) اجازه ندادند که در غزوه خندق و جنگهای بعد شرکت کند. هنگامى که پیامبر در گذشت او نوزده سال بیشتر نداشت.

مخالفت های عبدالله بن عمر با سنت پیامبر(ص) همیشه عمدى نبود و در بسیارى از موارد به دلیل عدم آگاهى او به احکام و مسائل شرعى بوده است. فتوا به حرمت پوشیدن کفش دوخته شده در احرام برای زنان، بطلان وضو با بوسه، فتواى به اینکه مرده را به خاطر گریه خانواده اش بر او عذاب مى کنند و ... نشانه عدم علم و آگاهى او به احکام شرعى است. حتی پدرش عمر در باره او می گفت: «چگونه کسى را جانشین خود سازم که نمى داند چطور باید همسرش را طلاق دهد».

عبدالله بن عمر با على(ع) بیعت نکرد و از مسائل سیاسى و اجتماعى کناره گیرى نمود. امّا شیوه او در روزگار خلفاى اول و دوم چنین نبود، همچنان که پس از على(ع) نیز با معاویه، یزید و عبدالملک بیعت کرد. او شبانه با عبدالملک بیعت کرد تا یک شب هم بدون امام و پیشوا نمانَد!! او در اواخر عمر با تأسّف مى گفت: من بر هیچ چیز جزء یاری نکردن علی(ع) تأسّف نمى خورم.