آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شیخ مفید مى فرماید: «عصمت لطفى است که خداوند متعال در حقّ مکلّفى انجام مى دهد که، وقوع معصیت و ترک طاعت از او ممتنع مى گردد، با وجود قدرت بر این دو». قاضى بیضاوى شافعى مى گوید: «عصمت ملکه اى نفسانى است که مانع از فسق و فجور مى شود و متوقف بر علم به عواقب گناهان و مناقب طاعات است».

 1 ـ شیخ مفید مى فرماید: «عصمت لطفى است که خداوند متعال در حقّ مکلّفى انجام مى دهد که، وقوع معصیت و ترک طاعت از او ممتنع مى گردد; با وجود قدرت بر این دو.»(1)
2 ـ شیخ طوسى(رحمه الله) مى گوید: «عصمت امرى است که با وجود آن، معصیت از مکلّف ممتنع مى گردد، درحالى که اختیار فعل معصیت را دارد....»(2)
3 ـ فاضل مقداد مى فرماید: «عصمت عبارت است از لطفى که خداوند متعال در حقّ مکلّف انجام مى دهد، به نحوى که با آن لطف، انگیزه اى به ترک طاعت و انجام معصیت ندارد; با وجود قدرت بر آن.»(3)
4 ـ علامه طباطبایى(رحمه الله) مى گوید: «مقصود ما از عصمت لطفى است در وجود انسان معصوم که او را از وقوع کارهایى که جایز نیست; مانند خطایا و معصیت بازمى دارد.»(4).
5 ـ قاضى بیضاوى شافعى مى گوید: «عصمت ملکه اى نفسانى است که مانع از فسق و فجور مى شود و متوقف بر علم به عواقب گناهان و مناقب طاعات است.»(5).
6ـ ابن ابى الحدید مى گوید: « اکثر اهل نظر معتقدند: معصوم مختار و متمکّن از فعل معصیت و طاعت است... و اصحاب ما معتزله نیز معتقدند: عصمت لطفى است که با وجود آن، مکلف با اختیار خودش از فعل قبیح دست بر مى دارد.»(6).(7)