در روایت پيامبر اكرم(ص) چهار نشانه براي «غافلان» ذکر شده است: «نابينايى و بستن چشم بر روى حقايق، سهو، لهو و نسيان به گونه اى كه گرفتار فراموشكارى و سردرگمى به شهوات و عدم توجه به سرنوشت آينده خويش شود».

قرآن در بیان نشانه های افراد غافل می فرماید«حساب مردم نزديك شد و آنها در بى خبرى اعراض كننده هستند * هيچ پندى جديد از طرف پروردگارشان نيامد، مگر اين كه شنيدند و بازى كردند * قلب هاى آنها لهو و مشغول به كارهاى بى ارزش بود». هم چنین امام صادق(ع) در این باره می فرماید: «اى فرزندم براى غافل سه نشانه است مشغول شدن به كارهاى بى ارزش، اشتباه و خطا كردن و فراموشى». در واقع انسان غافل چون مشغول دنیا شده و آن را محبوب قلب خود کرده و به کار لهو و بیهوده سرگرم شده، از خدا و قیامت غافل می شود.

غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد. به تعبیر دیگر، صوتى است که قواى شهوانى را درانسان تحریک مى کند، و انسان در آن حال احساس تمایل به انجام گناه مى کند. البته گاه یک «آهنگ» هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن، به این صورت که اشعار عشقى و فسادانگیز را با آهنگ هاى مطرب بخوانند، و گاه تنها آهنگ، غناست، به این صورت که اشعار پر محتوا یا آیات قرآن و دعا را با آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیّاشی است، که در هر دو صورت حرام مى باشد.
 

در حرمت غناء مشکلى وجود ندارد، اما تشخیص موضوع غناء مشکل است. آیا هر صوت زیبائى «غنا» است؟ از مجموع کلمات «فقهاء» و سخنان «اهل سنت» مى توان استفاده کرد که «غناء»، آهنگ هاى طرب انگیز و لهو و باطل است گاه یک آهنگ، هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن غنا، از این رو اشعار پر محتوا، یا آیات قرآن، دعاء و مناجات را به آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیاشان و فاسدان است، و در هر دو صورت حرام مى باشد. به عبارتی غنا آهنگى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.