بر طبق روايات، امام حسين(ع) عهده دار غسل و کفن و دفن امام مهدی(عج) خواهد شد. به فرموده امام صادق(ع): «مرگ حجت فرا مى رسد پس متولى غسل و كفن و حنوط و دفن او امام حسين(ع) است؛ زیرا كسى به جز وصى متولى امور وصى نمى شود».

اولا پيامبر(ص)، اسلام آوردن ایشان در سن كودكي را پذيرفت؛ لذا كسى كه اسلام او را در آن سن معتبر نداند بر پيامبر(ص) ايراد گرفته است. ثانيا پيامبر(ص) ایشان را [علاوه بر پذيرش اسلامش] به عنوان برادر، وصى و جانشين خود معرفى كرد و ديگران را به پيروى از او دعوت كرد. پس سن بلوغ، شرط پذيرش اسلام نيست و هر نوجوانى كه عقل و قدرت تشخیص كافى دارد و اسلام را بپذيرد در زمره مسلمين قرار مى گيرد. ثالثاً: قرآن بلوغ را شرط نبوت هم نمي‌داند و برخى از انبيا مانند يحيي(ع) و عيسی(ع) در طفوليت به نبوت رسيدند.

در بسیاری از روایات اسلامى درباره تعداد پیامبران الهى بحث شده است، از جمله در روایت مشهورى، عدد آنها 124 هزار نفر ذکر شده؛ ولى در بعضى از روایات عدد آنها تنها 8 هزار نفر شمرده شده که 4 هزار از بنى اسرائیل و 4 هزار نفر از غیر آنها بودند.

سید حمیرى در فضائل امام علی(ع) چنین سروده: یا بائع الدین بدنیاه لیس بهذا أمر الله...؛ اى فروشنده دین به دنیایش، خداوند به این امر نکرده است. از کجا على که وصى بود را دشمن مى دارى در حالى که احمد او را مى پسندید. چه کسى بود که احمد از بین آنها در روز غدیر خم او را ندا داد؟ او را از بین اصحابش که اطراف او بودند بپاداشت و او را با نام خواند. این على بن ابى طالب مولاى هر کسى است که من مولاى او بودم. اى خدای بلند مرتبه! هر که او را دوست مى دارد دوست بدار و هر که را با او دشمن است دشمن بدار.

 از آدم(ع) تا حضرت خاتم(ص) هر يک از انبياء، وصى يا اوصيایى داشتند که از ذريّه ايشان بوده اند، مثلا آدم(ع) بر فرزندش شيث(ع) وصيّت نمود که او حجّت خدا بعد از خود و خليفه خدا در روى زمين خواهد بود. خداوند براى سام فرزند نوح(ع)، رياست از آسمان را قرار داد و... . همچنين در اين راستا وصيت ابراهيم(ع) به فرزندش اسماعيل(ع) يا وصيت داوود(ع) به سليمان(ع) همچنين وصيّت اسماعيل(ع) به اسحاق(ع) در تاريخ انبياى الهى مشاهده مي شود.

یزید مردى عیاش شراب خواره بود. او سگ، میمون، یوز و حیوانات شکارى نگه می داشت. در ایام او غنا در مکه‏ و مدینه رواج یافت و مردم آشکارا شراب خوارگى کردند. از یزید و وابستکان به او اخبار عجیب و قبایح فراوانی وجود دارد، از شراب خوارگى و قتل دختر زاده پیغمبر و لعن وصى پیغمبر تا ویران کردن و سوختن کعبه و خونریزى و فسق و فجور و اعمال دیگر، که از آمرزش آن مأیوس باید بود.