اولا: سنّت نبوی و ائمه اهل بیت(علیهم السلام) نیز در کنار قرآن یکی از منابع استنباط احکام است.
ثانیا: بر اساس جمع بین احادیث حرمت و جواز غناء و تحلیل آنها، غنایی حرام است که ملازم با «لَهْوَ الْحَدِيثِ»، «قَوْلَ الزُّور» و «اللَّغْوِ» باشد.
ثالثا: حکم حرمت «غنای لهوی» از قرآن نیز استفاده می شود؛ چرا که هر عملی که ملازم با «لَهْوَ الْحَدِيثِ»، «قَوْلَ الزُّور» و «اللَّغْوِ» باشد، به حکم قرآن باید از آن اعراض و اجتناب کرد.

هر صوت زیبایی مصداق غنا نیست. غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.

موسیقى، هم آثار زیانبخش و تخدیری روى سلسله اعصاب انسان مى گذارد و باعث مرگ ناگهانى و سکته هاى قلبى و مغزى می شود، چرا که ایجاد هیجان کرده و تعادل اعصاب را برهم می زند. و هم از نظر اخلاقى یک سلسله شهوات را در انسان زنده کرده و او را از خدا غافل می کند.

غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد. به تعبیر دیگر، صوتى است که قواى شهوانى را درانسان تحریک مى کند، و انسان در آن حال احساس تمایل به انجام گناه مى کند. البته گاه یک «آهنگ» هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن، به این صورت که اشعار عشقى و فسادانگیز را با آهنگ هاى مطرب بخوانند، و گاه تنها آهنگ، غناست، به این صورت که اشعار پر محتوا یا آیات قرآن و دعا را با آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیّاشی است، که در هر دو صورت حرام مى باشد.
 

غنا از نظر مشهور علماى شیعه و بسیارى از علماى اهل سنت حرام است. در این مورد علما به آیات و روایات متعددی استناد کرده اند، از جمله آیه لهو الحدیث.

در حرمت غناء مشکلى وجود ندارد، اما تشخیص موضوع غناء مشکل است. آیا هر صوت زیبائى «غنا» است؟ از مجموع کلمات «فقهاء» و سخنان «اهل سنت» مى توان استفاده کرد که «غناء»، آهنگ هاى طرب انگیز و لهو و باطل است گاه یک آهنگ، هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن غنا، از این رو اشعار پر محتوا، یا آیات قرآن، دعاء و مناجات را به آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیاشان و فاسدان است، و در هر دو صورت حرام مى باشد. به عبارتی غنا آهنگى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.