آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

هر صوت زیبایی مصداق غنا نیست. غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.

مسلّماً چنین نیست، زیرا در روایات اسلامى و سیره مسلمین آمده که قرآن و اذان و مانند آن را با صداى خوش و زیبا بخوانید.
غناى حرام صوتى است که متناسب مجالس فسق و فجور و اهل گناه و فساد مى باشد.
به تعبیر دیگر، صوتى است که قواى شهوانى را درانسان تحریک مى کند، و انسان در آن حال احساس مى کند که اگر در کنار آن صدا، شراب و فساد جنسى نیز باشد کاملا مناسب است!
این نکته نیز قابل توجّه است که گاه یک «آهنگ» هم خودش غنا و لهو و باطل است و هم محتواى آن، به این صورت که اشعار عشقى و فسادانگیز را با آهنگ هاى مطرب بخوانند، و گاه تنها آهنگ، غناست، به این صورت که اشعار پر محتوا یا آیات قرآن و دعا و مناجات را با آهنگى بخوانند که مناسب مجالس عیّاشان و فاسدان است، که در هر دو صورت حرام مى باشد. (دقّت کنید)
البتّه «غنا» مصادیق مشکوکى نیز دارد - مانند همه مفاهیم دیگر - که انسان به راستى نمى داند فلان صوت مناسب مجالس فسق و فجور است یا نه؟ در این صورت به حکم اصل برائت، محکوم به حلّیّت است - البتّه بعد از آگاهىِ  کافى از مفهوم عرفى غنا طبق تعریف فوق-.
و از این جا روشن مى شود، صداها و آهنگ هاى حماسى که متناسب میدان هاى نبرد و یا ورزش و یا مانند آن است، دلیلى بر تحریم آن نیست.(1)