اولا: شرور اموری «عدمی» هستند، یعنی مثلا وقتی می گوییم بیماری، منظورمان عدم سلامت است. امر عدمی نمی تواند منتسب به خالقی باشد.
ثانیا: شرور اموری «نسبی» هستند نه مطلق. یعنی از آنجا که بدی ذاتی آن امر نیست، برای صدق وصف بدی برای آن نمی توان به صورت کلی و مطلق حکم داد. به تعبیر دیگر برای صدق وصف «بد» برای هر پدیده، پای عنصری به عنوان «ملاک مقایسه» به میان می آید که چیزی جز دیدگاه و منافع شخصی ما نیست.
ثالثا: میکروب ها نیز مثل همه آفریده های الهی بنا به ضرورتی خلق شده و فعال شدن دستگاه ایمنی بدن و تقویت آن منوط به فعالیت میکروب هاست. خارج از بدن نیز میکروب ها فواید بسیار زیادی در تجزیه فضولات و لاشه های حیوانات مرده و تبدیل و بازیابی آنها به عناصر حیاتی ای چون ازت و هیدروژن و اکسیژن دارند.

ملاک پنهان ساختن حق و اظهار خلاف آن در تقیه، دفع ضرر دینی یا دنیایی است و از لحاظ عقلی تفاوتی نمی کند که چنین ضرری از سوی کافر یا مسلمان ظالم به انسان وارد شود. آیات دال بر تقیه در قرآن نیز اگرچه در مورد تقیه از کفار وارد شده اند، اما چنین شأن نزولی نمی تواند مخصّص آنها باشد. سیره پیامبر اکرم(ص)، صحابه، تابعین و علمای اهل سنت نیز گواه موارد متعدّدی است که در آنها از مسلمانان تقیّه کرده اند!

برخی می گویند شراب منافعی هم دارد؛ با نوشیدن مقدار کمی از آن، هم به منافع آن می رسیم، هم از ضررهایش در امان هستیم. در پاسخ می گوییم: این مقدار کم، معیاری ندارد و هر کسی با توجّه به شرایطش مقدار را تعیین می کند، که نتیجه آن قبح زدایی از شرابخواری است. در واقع برداشتن حرمت از مقدار کم شراب، به افراد ضعيف الايمان چراغ سبز می دهد که حريم اين قانون الهى را بشکنند، که نتیجه این سهل گیری سست شدن قانون الهی و همه گیر شدن پدیده زشت می خوارگی خواهد بود.

امام باقر(ع) مى فرمايند: «نفس خود را بر حق صبور گردان؛ زيرا كسى كه چيزى را در راه حق منع كند دو برابر آن را در راه باطل صرف خواهد كرد». همچنین امام صادق(ع) فرمودند: «بر حق صبر كن، زيرا احدى براى حق صبر نكرده است مگر اين كه خداوند آنچه را كه براى او خير بوده در عوض صبر به او داده است». در برخی روایات حق سنگین شمرده شده مگر بر کسانی که نفسشان را به آن عادت داده اند و می دانند که با تقوا ترین مردم کسی است که حق می گوید ولو اینکه به ضررش باشد.

ماهيت تمام شركت‌هاي هرمي، اعمّ از خارجى و داخلى، چه آنها كه كالا يا خدماتى عرضه مى‌‌كنند يا بدون آن فعاليّت مى‌‌نمايند، يك چيز است و آن گرفتن پول‌هاى كلان از گروه زيادى از مردم و به جيب زدن قسمت عمده آن و تقسيم كردن بخش كمى از آن در بين سرشاخه هايى كه موفّق به جذب تعداد معيّنى مشترى شده‌اند می باشد و در اين بين تعداد فراوانى از مردم در رده‌‌هاى پايين با ضرر و زيان و خسارت مواجه مي‌شوند.

امام علی(ع) درباره پیامد منفی شکایت از «مصیبت ها» می فرماید: «آنكس كه از مصيبتى كه به او رسيده شكايت كند از پروردگارش شكايت كرده است». در واقع حوادثِ تلخ گاه به شكل ضرر و زيان و گاه به صورت مصيبت خودنمايى مى كنند، لذا انسانی كه ايمان و توحيدش كامل است مى داند در اين مصائب نيز حكمت ها و رحمت هايى است، به همين دليل زبان به شكايت نمى گشايد.

طبق آیه 275 سوره بقره، ربا حرام می باشد؛ زیرا در ربا غالبا طرف مقابل ضرر می کند و سرمایه در مسیر تولید قرار نمی گیرد بلکه در مسیر ناسالم مصرف می شود و در نهایت به کینه و دشمنی تبدیل می شود.

زنى خدمت یکى از همسران پیامبر(ص) رسید و از شوهرش شکایت کرد که او پیوسته وى را طلاق مى دهد و رجوع مى کند تا به این وسیله او به زیان و ضرر افتد. چون در جاهلیت چنین بود که مرد حق داشت همسرش را هزار بار طلاق بدهد و رجوع کند و حدّى براى آن نبود. هنگامى که این شکایت به محضر پیغمبر(ص) رسید آیه فوق نازل گشت و حدّ طلاق را سه بار قرار داد.

در آیه 222 سوره بقره از آمیزش در حال قاعدگی نهی شده است. این عمل، علاوه بر آن که تنفرآور است، زیان هاى بسیارى به بار مى آورد که طب امروز نیز آن را اثبات کرده. از جمله: احتمال عقیم شدن مرد و زن، ایجاد یک محیط مساعد براى پرورش میکروب بیمارى هاى آمیزشى- مانند سفلیس و سوزاک - ، التهاب اعضاء تناسلى زن و وارد شدن خون آلوده به داخل عضو تناسلى مرد و ...، لذا پزشکان نیز آمیزش جنسى با چنین زنانى را ممنوع اعلام مى کنند.

مقایسه طلب شفاعت مسلمان ها از پیامبر(ص) و اولیاء با طلب شفاعت از بت مقایسه نادرستى است؛ زیرا بت پرست ها بت ها که طبق قرآن ضرر و نفعی نمی رسانند، را مستقل در شفاعت مى دانستند در حالى که ما در مورد پیغمبر(ص) قائل هستیم که حضرت به اذن خدا شفاعت مى کند و قرآن هم در سرزنش مشرکان تأکید زیادی روی کلمه اذن دارد.