در آيات «قرآن» هفت نوع از شراب هاى بهشتى مطرح شده و از مجموع آنها به خوبى استفاده مى شود كه اين نوشيدنی ها انواع و اقسامى دارد، بعضى در نهرها جارى است، نهرهايى از شير و عسل و آب و شراب، بعضى در ظرف هاى در بسته مهر شده و بعضى از چشمه هايى است كه از آسمان بهشت يا طبقات بالاى آن فرو مى ريزد و به نظر مى رسد كه برترين شراب طهور بهشتى، «شراب تسنيم» است كه ويژه مقرّبان است. در مرحله بعد از آن، «شراب طهور» قرار دارد كه ساقيش فقط خداوند است.

از میان آثار زیانبار «غرور» به امور زیر می توان اشاره کرد: غرور حجاب ضخیمی بر عقل و فهم انسان می افکند و او را از درک حقایق باز می دارد، تکامل انسان را متوقف می سازد و مایه انحطاط و عقبگرد او می شود، سبب فساد و تباهی عمل می شود، زیرا در انجام آن دقتی به خرج نمی دهد و همین امر کار او را خراب می کند، غالباً سبب ندامت و پشیمانی می شود، چرا که انسان نمی تواند ارزیابی صحیحی از خود و دیگران داشته باشد و همین امر او را به ندامت و پشیمانی می کشاند.

خداوند در آیات سوره صافات به مواهب بی شمار بهشتیان پرداخته و می فرماید: «براى آنها روزى معلوم و معینى است، جایگاه آنها در باغ هاى سرسبز و پر نعمت بهشت است، بهشتیان بر تخت ها روبروى یکدیگر نشسته اند و چشم در چشم هم دارند». سپس در توصیف شراب طهور می فرماید: «آن خمر، شراب طهور، نه مایه فساد عقل است، و نه موجب مستى مى شود». در واقع مومنان همواره مورد تکریم و احترامند.

برخی می گویند شراب منافعی هم دارد؛ با نوشیدن مقدار کمی از آن، هم به منافع آن می رسیم، هم از ضررهایش در امان هستیم. در پاسخ می گوییم: این مقدار کم، معیاری ندارد و هر کسی با توجّه به شرایطش مقدار را تعیین می کند، که نتیجه آن قبح زدایی از شرابخواری است. در واقع برداشتن حرمت از مقدار کم شراب، به افراد ضعيف الايمان چراغ سبز می دهد که حريم اين قانون الهى را بشکنند، که نتیجه این سهل گیری سست شدن قانون الهی و همه گیر شدن پدیده زشت می خوارگی خواهد بود.

در روایات اسلامی براي «غرور» آثار سویی بيان شده از جمله اين كه مستی آن از مستی شراب طولانی تر است، انسان را در انبوهی از خیالات گرفتار می سازد، اسباب نجات را از او قطع می کند، یکی از موانع پندپذیری انسان است و حجابي ميان انسان و موعظه به وجود مي آورد.

از دیدگاه بزرگان اخلاق، اسباب غرور و خودبینی بسیار زیاد است و مغروران از گروه های مختلفی هستند از جمله: مغروران به علم و دانش، مغروران به لطف و کرم خداوند و مغروران به اعمال صالح. افراد کم ظرفیت همین که به یکی از این امور نایل شوند فراموش می کنند كه اينها عاريتى است و هميشه در معرض زوال و نابودى قرار دارد. اين فراموشى سبب خودبينى و غرور آنها مى‏ شود و اين غرور آنها را از خدا دور و به شيطان نزديك و به انواع گناهان آلوده مى‏ سازد.

قرآن، از لحظات جان دادن انسان تعبیر به سکرات مرگ مى کند. «سکره مرگ»، حالتى است شبیه به «مستى» که بر اثر فرا رسیدن مقدمات مرگ، به صورت انقلاب فوق العاده اى به انسان دست مى دهد و او را در اضطراب و ناآرامی شدیدى فرو مى برد. حتى مردان خدا که در لحظه مرگ از آرامش کاملى برخوردارند، از شدائد این لحظه انتقالى بى نصیب نیستند. در حالات پیامبر(ص) آمده است که در لحظات آخر عمر مبارکش، دست خود را در ظرف آبى مى کرد، به صورت مى کشید، و «لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ» مى گفت و مى فرمود: مرگ سکراتى دارد.

خداوند در آیات سوره صافات به مواهب بی شمار بهشتیان پرداخته و می فرماید: «براى آنها روزى معلوم و معینى است، جایگاه آنها در باغ هاى سرسبز و پر نعمت بهشت است، بهشتیان بر تخت ها روبروى یکدیگر نشسته اند و چشم در چشم هم دارند». سپس در توصیف شراب طهور می فرماید: «آن خمر، شراب طهور، نه مایه فساد عقل است، و نه موجب مستى مى شود». در واقع مومنان همواره مورد تکریم و احترامند.