آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مقایسه طلب شفاعت مسلمان ها از پیامبر(ص) و اولیاء با طلب شفاعت از بت مقایسه نادرستى است؛ زیرا بت پرست ها بت ها که طبق قرآن ضرر و نفعی نمی رسانند، را مستقل در شفاعت مى دانستند در حالى که ما در مورد پیغمبر(ص) قائل هستیم که حضرت به اذن خدا شفاعت مى کند و قرآن هم در سرزنش مشرکان تأکید زیادی روی کلمه اذن دارد.

مقایسه طلب شفاعت مسلمان ها از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) یا از اولیاء(علیهم السلام) با طلب شفاعت از بت مقایسه نادرستى است زیرا ظاهر امر این است که بت پرست ها بت ها را مستقل مى دانستند نه اینکه معتقد باشند خداوند اذن شفاعت به آنان داده است؛ در حالى که ما در مورد پیغمبر(صلى الله علیه وآله) قائل هستیم که آنان به اذن خدا شفاعت مى کنند. لذا قیاس این دو با هم قیاس مع الفارق است؛ قرآن نیز به صراحت متذکر مى شود که آنان موجودات را شفیعان خود می دانند که «لایضرهم و لا ینفعهم»؛ (ضرر و نفعى نمى رساند) و این اصلاً با شفاعتى که مسلمین قائلند قابل مقایسه نیست. ما مى گوئیم: پیغمبر(صلى الله علیه وآله) یا اولیاى الهى(علیهم السلام) نزد خدا قرب و منزلتى دارند و در صورتیکه خداوند به آنان اذن شفاعت بدهد ما از آنان می خواهیم که از ما شفاعت کنند اصلاً با هم قابل مقایسه نیستند تا اگر آن شرک باشد. این هم شرک باشد تأکید زیادى که قرآن روى کلمه اذن دارد همه ناظر به مشرکان و کفّار و در مقابل آنان است وگرنه هیچ مسلمانى نه در زمان پیامبر(صلى الله علیه وآله) و نه در زمانهاى بعد و نه اصولاً هیچ موحد و متدینى در صورتى که دینش تحریف نشده باشد چنین ادعائى نکرده و بر زبان نیاورده است که ما شفیعانى داریم که بدون اذن خداوند ما را شفاعت مى کنند اعتقاد کفار قابل مقایسه با اعتقاد مسلمان ها نیست که مى گویند: خداوند عالم اگر بخواهد دعاى پیامبرش(صلى الله علیه وآله) را در حق یکى از بندگانش مستجاب می کند و حاجت او را روا و یا گناه و تقصیر او را عفو مى فرماید؛ این غفران و استجابت هم امرى حتمى و صد درصد نیست بلکه اگر خداوند مصلحت بداند اجابت می کند.(1)