بزرگاني از میان اهل سنت، كتاب‌هايي در شرح زندگی دوازده امام(ع) نوشته‌اند، که از این افراد می توان با اصطلاح سني «دوازده امامی» یاد کرد. مانند: مجمل التواریخ و القصص از ابن شادی، تذکرة الخواص از ابن الجوزی، مطالب السئول از ابن طلحه شافعی، معالم العترة النبویة از ابن اخضر گنابادی، نزهة القلوب از حمد الله مستوفی، الفصول المهمة از ابن صباغ مالکی، الشذرات الذهبیة از ابن طولون، فصل الخطاب از خواجه محمد پارسا، روضات الجنان و جنات الجنان از درویش حسین کربلائی، الصواعق المحرقة از ابن حجر هیتمی، و... .

در عقیده و منطق شیعه همه مسائل امامت، مربوط به خداوند و ابلاغ آن از طرف پیامبر است. طبعاً علت حصر امامان به دوازده تن از جمله مسائلى است که فلسفه آن براى ما روشن نیست و نظائر حصر اینگونه اعداد در مقیاس های خاص، در شرایع آسمانى کم نیست مانند عدد پیامبران اولوالعزم یا نقبای بنی اسرائیل.

پیشوايان بزرگ شيعه، كه هم شايستگى شخصى و هم انتساب نزديك به پيامبر(ص) داشتند، همواره مورد احترام مردم بودند و با تمام تلاشى كه زمامداران اموى و عباسى براى كسب نفوذ معنوى به عمل مى‏آوردند، باز هم محبوبيت عمومى پيشوايان بزرگ دينى بیشتر بود. اين موضوع در ميان خلفاى عباسى، بيش از همه، در زمان هارون جلوه‏ گر بود. روزى هارون، وقتى پيشواى هفتم را كنار «كعبه» ديد به او گفت: «تو هستى كه مردم پنهانى با تو بيعت كرده اند؟» امام فرمود: من بر «دلهای» مردم حكومت مى ‏كنم و تو بر «تن ها».

برخى از اهل سنت با بیان گفتار ناشایست درباره اهل بیت(ع)، ثابت کرده اند که حتّى اهل بیت را در حدّ یک راوى حدیث نیز قبول ندارند. ابن تیمیه مى گوید: «کتابى که از على(ع) نقل شده، در آن مطالبى است که هیچ یک از علما به آن اعتنا نکرده اند و شافعى و محمّد بن نصر مروزى کتاب بزرگى را گردآورى کرده اند درباره آرایى که مسلمانان در آن آرا، قول على را اخذ نکرده اند؛ زیرا قول غیر او از صحابه موافق تر با کتاب و سنت است». این در حالى است که دشمنان اهل بیت(ع) نزد اهل سنت مورد وثوق و اطمینان بوده اند.

ام سلمه مى گوید: هنگامى که آیه «اِنَّما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت ویطهرکم تطهیرا» بر پیامبر(ص) نازل شد، على و فاطمه و حسن و حسین(ع) را احضار کرده و فرمود: «اینان اهل بیت منند». امام حسین(ع) نیز فرمود: «انّا اهل بیت النبوة». همچنین احمد بن حنبل مى گوید: هنگامى که آیه مباهله بر پیامبر(ص) نازل شد آن حضرت، على و فاطمه و حسن و حسین(ع) را خواست آن گاه عرض کرد: «بار خدایا اینان اهل بیت من هستند».
 

دلائل بسیار قوى از قرآن و اخبار متواتره وجود دارد که ثابت می کند ائمه(ع) از طریق مادر از نسل پیامبر(ص) هستند؛ 1- در آیه 84 سوره انعام، عیسی(ع) با این که پدر نداشت از طریق مادر به ذراری انبیاء ملحق شد. 2- آیه مباهله که در آن از حسنین(ع) به عنوان فرزندان پیامبر(ص) یاد شده است. 3- رسول اکرم(ص) فرمود: «خداى عزّ و جلّ ذریّه هر پیغمبر را در صلب خودش و ذریه مرا در صلب على(ع) قرار داد». 4- پیامبر(ص)، حسنین(ع) را فرزندان خودشان می خواندند.

منظور از«نِعْمَتَ اللّهِ» در آیه، همان نعمت وجود ائمه و رهبران معصوم علیهم السلام است.

«دورى از قرآن» براى همه مسلمانان مایه زیان و خسران است؛ مخصوصاً براى دانشمندان و علماى امّت. همان گونه که امام امیرمؤمنان على(ع) در خطبه 18 نهج البلاغه با دقیقترین و رساترین بیان می فهماند  که چگونه گروهى از همان قرن نخستین ظهور اسلام به خاطر فاصله گرفتن از قرآن و اهل بیت که شارحان الهى قرآنند، سرگردان و حیران مانده و به راه هایى که دون شأن یک عالم مسلمان است کشیده شدند.

پیرمردی شامی  به امام سجاد(ع) گفت: خدا را سپاس كه شما را كشت و نابود كرد و شهرها را از مردان شما آسوده ساخت و يزيد را بر شما پيروز نمود. حضرت در جوابش آیه تطهیر و مودت را که لزوم محبت اهل بیت(ع) را بیان می کند قرائت فرمودند و بیان داشتند اهل بیت و ذوی القربی ما هستیم. او نیز از کرده اش توبه کرد. وقتی یزید از این واقعه اطلاع پیدا کرد، دستور قتل او را صادر کرد.

امام علی(ع) در حدیثی از پیامبر(ص)، وجه نامگذاری حضرت فاطمه(س) را به این نام، دوری ایشان و فرزندانشان از آتش بیان کرده و می فرمایند. «آیا مى دانى چرا فاطمه نامیده شده اى؟ خدا او و فرزندانش را از آتش دوزخ در قیامت باز مى دارد». در واقع مقصود فرزندانى است که در راه این مادر باشند، نه همچون پسر نوح، به همین دلیل در بعضى از احادیث، «ذریّه» و «محبّان» با هم ذکر شده، از سوی دیگر، این اشتباه بزرگی است که گمان کنیم بر اساس مفهوم این روایت، آنان در صورت ارتکاب به گناه نیز از عذاب الهی در امان هستند.