بشر به مانند طفلى است كه در ابتداى زندگى خود محتاج طى مدارج علمى و عملی است تا بتواند به رشد و تكامل نهايى خود برسد و قبل از این، امکان اجراى حكومت عدل جهانى وجود ندارد.

اديان الهى به هنگام نزول و در ابتدا بسیار پاک و جان پرورند، اما به تدریج و با وارد شدن خرافات از طرف اشخاص مغرض، به انحراف کشیده می شوند و تاثیر تربیتی خود را از دست می دهند. به همین خاطر همیشه باید رهبری معصوم به عنوان پاسدار حریم دین در جامعه وجود داشته باشد تا مردم را از انحراف و افکار التقاطی حفظ کند. حضرت علی(ع) نیز در نهج البلاغه می فرماید: هرگز روى زمين از قيام كننده به حجّت الهى خالى نمى گردد، خواه ظاهر و آشكار باشد، و پنهان، تا دلائل الهى و نشانه هاى روشن او باطل نگردد.

منظور از«نِعْمَتَ اللّهِ» در آیه، همان نعمت وجود ائمه و رهبران معصوم علیهم السلام است.

راه طولانی و پر فراز و نشیب حرکت انسان به سوی خدا و کمال مطلق، بدون رهبری پیشوایی معصوم به سرانجام نمی رسد. مجهز شدن انسان از طرف خداوند به وسایلی چون عقل، وجدان و کتابهای آسمانی، تضمین بخش عدم انحراف آدمی در پیمودن مسیر کمال نیست و این حضور امام است که تهدیدها را تا حدود زیادی کم می کند. اين همان چيزى است كه در كتب اعتقادى از آن به «قاعده لطف» تعبير مى كنند. یعنی نیازمند بودن انسان هنگام حرکت در مسیر کمال به انسان کامل و هدایت شده ای که بتواند دست او را بگیرد و به سرمنزل مقصود برساند.