آلوسى در ارتباط با امام علی(ع)، فاطمه زهرا(س) و فرزندان آن حضرت مي گويد: «آنان درباره على و فاطمه (ع) چه مى توانند بگويند؟ به جز اينكه على مولاى مومنين و جانشين پيامبر است و فاطمه پاره تن احمد و جزئى از محمد است و امام حسن و حسين(ع) روح و ريحان و دو سرورو جوانان اهل بهشتند. و اين عقيده ارتباطى به رافضى بودن ندارد بلكه آن چه به جز اين عقيده باشد، در نزد من گمراهى است.

ابن عساکر در کتاب تاریخ خود مى نویسد: مروان کسى بود که نگذاشت امام حسن(ص) در حجره رسول خدا(ص) دفن شود، و گفت: من نمى گذارم فرزند ابوتراب با رسول خدا دفن شود در حالى که عثمان در بقیع دفن شده است. وى مى خواست با این کار معاویه را راضى کند؛ زیرا مروان در آن روز از حکومت عزل شده بود؛ او پیوسته دشمن بنى هاشم بود تا مُرد.

بسیاری از بزرگان اهل سنت مثل فخر رازى، احمد بن حنبل، ابن کثیر، حاکم نیشابورى، و...  قائلند که آیات زیادى در قرآن مثل سوره دهر آیه 8 و 9، آیه شراء، آیه مباهله، آیه مودت و... در مورد فضائل اهل بیت(ص) آمده است و روایاتی در این زمینه از صحابه نقل کرده اند.

در منابع اهل سنت مثل مسند احمد بن حنبل، المناقب، ذخائرالعقبی و... نقل شده است که: فاطمه(س) بیمار بود و همان بیمارى به مرگش انجامید. روزی او آب طلب کرد و خود را شست و بعد رو به قبله خوابید و از دنیا رفت؛ حضرت وصیت کرد که علی و اسما او را غسل دهند و کسی دیگر نباشد. لذا اسما عایشه را برای غسل راه نداد و وقتی ابوبکر اعتراض کرد اسما گفت: خواسته فاطمه(س) می باشد.

بسیاری از علمای اهل سنت مثل ترمذى، حاکم نیشابورى، ابن اثیر و... احادیثى مثل حدیث ثقلین، حدیث انا مدینة العلم، حدیث سفینه، حدیث علىّ مع الحقّ، حدیث امان و... را در کتب نقل کرده اند که بر مرجعیت دینى اهل بیت(ع) و افضلیت آنها دلالت دارد.

در کتب اهل سنت روایاتی در ارتباط با سخن گفتن حضرت فاطمه(س) در رحم مادر وجود دارد. به عنوان نمونه محب طبرى مى نویسد: «پیامبر(ص) فرمود: جبرئیل سیبى از بهشت آورد. آن را خوردم و آنگاه با خدیجه آمیزش کردم و او فاطمه را باردار شد. خدیجه (مى) گفت: هرگاه تنها مى شوم کودکى که در رحم دارم با من تکلم مى کند ...» هم چنین قندوزی در ینابیع از حضرت خدیجه(س) روایت کرده که: «هنگامی که فاطمه را باردار شدم، او در رحم با من صحبت می کرد ...».

در کتب روایی اهل سنت نقل شده، عنصر وجودی حضرت زهرا(ع)، آسمانی و بهشتی است. سیوطی ذیل آیۀ اول سورۀ اسراء می نویسد: «عایشه گفت: پیامبر(ص) فرمود: زمانی که مرا بسوی آسمان بردند داخل بهشت شدم و در کنار درختی که به نیکویی آن و به سفیدی برگهای آن و به لذیذی میوۀ آن، هرگز در بهشت ندیده بودم. پس میوه ای از آن بر گرفتم و خوردم. آنگاه بصورت نطفه ای در صلب من قرار گرفت. پس به زمین هبوط کردم و با خدیجه هم بالین شدم و او فاطمه را باردار گشت. پس از آن هر گاه مشتاق بوی بهشت می شوم، فاطمه را می بویم».

در منابع اهل سنت روایاتی در پاکیزگی حضرت فاطمه(س) از عادات زنانه نقل شده است. همانند ابن عباس که از پیامبر(ص) روایت می کند: «دخترم فاطمه حوریه ای از جنس آدمیان است که از حیض و نفاس مبرّی می باشد». هم چنین صاحب ذخائر العقبی نقل می کند، اسماء، در زمان ولادت امام حسن(ع) به پیامبر(ص) عرض کرد: «من در این ولادت ندیدم که فاطمه مبتلا به حیض و نفاس شود!». حضرت فرمود: «مگر نمی دانی که دخترم پاک و پاکیزه است و هیچگاه به حیض و نفاس آلوده نمی شود».

علمای اهل سنت در روایاتی، از عطوفت حضرت فاطمه(س) نسبت به پیامبر(ص) حکایت کرده اند. همانند مسلم که می گوید؛ در جنگ احد صورت پیامبر(ص) زخمی شد و دندان رباعیه ی آن حضرت شکست، در این میان فاطمه(ع) خون را از چهره آن حضرت می شست. هم چنین امام علی(ع) می فرماید: با پیامبر(ص) در گودال های خندق بودیم که فاطمه(ع) قطعه نانی را به حضرت تقدیم کرد. پیامبر فرمود: این چیست؟ عرض کرد: از قطعه نانی که برای فرزندانم پخته ام برای شما آوردم. حضرت فرمود: دخترکم! این اولین طعامی است که پدرت بعد از سه روز می خورد.

در منابع اهل سنت مثل مسند احمد، صواعق، کنزالعمال، درالمنثور و... روایاتی در مورد روش زندگی حضرت زهرا(س) وارد شده است؛ مثلا اینکه حضرت النگو و گردنبند و گوشواره و پرده ای که بر در خانۀ اش نصب کرده بود را برای پیامبر(ص) فرستاد تا در راه خدا بکار بندد. کثرت آسیا کردن بر دست هایش نشانه گذارده بود و از بس با مشک آب حمل کرد، جاى آن بر بدنش ماند، لباسش بخاطر جاروب کردن خانه و روشن کردن اجاق غبارآلود و سیاه می شد و از کار کردن در خانه به او آسیب رسیده بود و ...