«بهائيان» براى اثبات مذهب خود به آيه 5 سوره «سجده» تمسّك كرده و گفته اند: در اين آيه منظور از «امر»، دين و مذهب و منظور از «تدبير»، فرستادنِ دين و و منظور از «عروج»، نسخ دين است و چون هيچ مذهبى نمى تواند بيش از هزار سال عمر كند، بايد جاى خود را به مذهب ديگر دهد.

اين استدلال اشكالات واضحى دارد: 1. «امر» به معني فرمانِ آفرينش استعمال شده نه به معنى دين و مذهب. 2. كلمه «تدبير» نيز در مورد آفرينش به كار رفته، نه نازل گردانيدن مذهب. 3. آيات قبل و بعد آيه بالا مربوط به آفرينش جهان است نه تشريع اديان. 4. كلمه «عروج» به معنى صعود كردن آمده نه نسخ اديان و... .

درباره اينكه «هورقليايي» چيست؟ نظرات مختلفي بيان شده است؛ در پاورقى كتاب «برهان قاطع» آمده است: «هورقليا» ظاهرا از كلمه عبرى «هبل» به معناى هواى گرم، تنفس و بخار و «قرنئيم» به معناى درخشش و شعاع است و كلمه مركب به معناى تشعشع بخار است. مراد از عالم «هورقليايى» همان «عالم مثال» است و چون عالم مثال بر دو قسم است: اول و آخر، گفته اند: اين عالم داراى دو شهر است: جابلقا و جابرسا. عالم مثال، يا خيال منفصل، يا عالم برزخ بين عالم عقول و عالم ماده، چيزى است كه عارفان و فيلسوفان اشراق به آن معتقدند؛ ولى فلاسفه مشاء آن را نپذيرفته اند.

اسلام می گوید: اگر در حقّ کسی موضوع دزدی به ثبوت رسید، دست او را از حدّ انگشتها قطع کنید. اما جناب "بهاء " در مرتبه اول حکم به تبعید، در مرتبه دوم حبس و در مرتبه سوم، امر به گذاردن علامت در پیشانی دزد می کند. درباره این حکم تذکر چند نکته خالی از لطف نیست: 1- این دزد در محلی که به آن تبعید شده و او را نمی شناسند، راحتتر می تواند دزدی کند. 2- بین دزدی که برای امرار معاش، ناگزیر به دزدی شده و دزدان حرفه ای فرق نگذاشته است. 3- علامت گذاردن، به صورت مجمل بیان شده است.

تنها يك گروه در جهان يافت مى شود كه جنگ و جهاد را به هيچ وجه قبول ندارد، و آن فرقه ضالّه «بهائيت» است. آنان به دو اصل معتقدند: 1. عدم مداخله در سياست 2. ترك جنگ و جهاد. اساساً فلسفه وجودى اين فرقه گمراهِ گمراه كننده همين مطلب است؛ زيرا استعمارگران با اسلام سياسى و جهادى نمى توانند كنار بيايند، و آن را مانع منافع و مطامع خويش مى بينند، لذا مذهبى ساختند كه نه كارى با سياست داشته باشد و نه به سراغ جهاد برود.

در معنای «جابُلقا» و «جابُرسا» چند نظر بيان شده است. برخي می گویند: «جابلقا و جابرسا در سفر اول كه سفر از خلق به حق است قرار دارد. اين سفر [بلكه اين شهر] داراى محله هاى متعددى است كه محله نوزدهم آن «حظيره القدس» و محل پرندگان سبز و صور مثاليه است. جابرسا و جابلقا دو محله از اين شهر مى باشند كه هر كدام از آنها داراى هفتاد هزار درب است و در كنار هر دربى هفتاد هزار امت وجود دارد كه به هفتاد هزار زبان با يكديگر صحبت مى كنند و هر زبانى با زبان ديگر هيچ مشابهتى ندارد».

«شیخیّه» معتقد است كه امام زمان(عج) با بدنى هورقليايى در عالم مثال در شهر جابلقا و جابرسا زندگى مى كند و هرگاه بخواهد به عالم دنیا تشريف بياورد، صورتى از صورت هاى اهل اين دنیا را مى پوشد تا كسى او را نشناسد. اين نظريه منكر وجود امام زمان(عج) در روي زمين است و با ادله عقلي ضرورت وجود امام(ع) نمي سازد و ادعايشان فاقد دليل است.

« میرزا بهاء» ازدواج موقت  را مخالف پرهیزکاری و تقوی می داند، لذا آن را حرام کرده است ولی ازدواج با خواهر، مادر و دختر را منافی تقوا ندانسته، درباره آن حرفی نمی زند. او باید به این سوال پاسخ دهد که چطور ممکن است کاری در دینی آسمانی خلاف تقوا  نبوده و جایز باشد ولی در دین ادعایی او خلاف تقوا شمرده شود.

دین اسلام از طلاق به مبغوض ترین حلالها تعبیر می کند و با این وصف به همسرانی که از محبت و مودت نسبت به یکدیگر مایوس شده اند اجازه ی این کار را می دهد، اما جناب «بهاء» این حق را به کسی نمی دهد تا اینکه یکسال باهمین یأس و ناراحتی باهم زندگی کنند و اگر الفتی حاصل نشد طلاق بگیرند. ظاهرا جناب «بهاء» متوجه نشده است که: زن و شوهری که سالها در کنار یکدیگر بوده اند و ادامه زندگی را از هر جهت به ضرر همدیگر تشخیص دادند، چگونه جایز می شود یکسال دیگر به انتظار توافق و الفت نشسته و صبر کنند؟! 

ازدواج  دائمی زن بعد از سه طلاق با مرد دیگر، مخصوصاً با این قید که باید آمیزش جنسى نیز صورت گیرد، سدّ بزرگى براى ادامه طلاق و طلاق کشى است. ولی «میرزا بهاء» آنرا حرام می داند. او  معلوم نکرده که: تکلیف این مرد و زنی که سه مرتبه از همدیگر جدا شده اند چیست؟ آیا باید در مرتبه سوّم باز به همدیگر رجوع کنند و یا بعد از آن، دیگر با کسی ازدواج نکنند؟ تنها چیزی که از نوشته های "سیّد باب" فهمیده می شود این است که مرد تا نوزده مرتبه می تواند بعد از طلاق دادن به همسر خود رجوع نماید.
 

اشیائی که مخصوص میت بوده و پس از فوت باقی مانده است را حبوة می گویند. حبوة به پسر بزرگتر می رسد. کتاب اقدس می گوید: خانه و لباسهای مخصوص میت متعلق به پسران اوست. "میرزا بهاء" می گوید: خانه متعلق به پسر بزرگ میت است.  تعجب است که "میرزا بهاء" از یک طرف قائل به تساوی حقوق زن و مرد شده و از طرف دیگر چنین محرومیّتی را برای زن حکم می کند. در اسلام این اموال عبارتند از لباسهای مختص به میت، انگشتر، قرآن، کتاب دعا و شمشیر، که در ازای آن بعضی امور میت مانند نمازهای قضا شده به عهده ی اوست.