«بهائيان» براى اثبات مذهب خود به آيه 5 سوره «سجده» تمسّك كرده و گفته اند: در اين آيه منظور از «امر»، دين و مذهب و منظور از «تدبير»، فرستادنِ دين و و منظور از «عروج»، نسخ دين است و چون هيچ مذهبى نمى تواند بيش از هزار سال عمر كند، بايد جاى خود را به مذهب ديگر دهد.

اين استدلال اشكالات واضحى دارد: 1. «امر» به معني فرمانِ آفرينش استعمال شده نه به معنى دين و مذهب. 2. كلمه «تدبير» نيز در مورد آفرينش به كار رفته، نه نازل گردانيدن مذهب. 3. آيات قبل و بعد آيه بالا مربوط به آفرينش جهان است نه تشريع اديان. 4. كلمه «عروج» به معنى صعود كردن آمده نه نسخ اديان و... .

معاد از نظر اسلام، یعنی پس از فانى شدن دنیا، همه انسان ها در روزى به نام قیامت، براى حساب آورده مى شوند، و بهشتى ها به بهشت، و دوزخیان به دوزخ روانه مى شوند. اما بابیان و بهائیان معتقدند: با آمدن «باب» قیامت اسلام برپا و با مرگ او خاتمه یافت و با آمدن «بهاء» قیامت بیان شروع و با مرگ او پایان یافت. «باب» در مورد بهشت و جهنم می گوید: آنان که به پیغمبر پیش و به پیغمبر بعد ایمان بیاورند، به بهشت ایمان وارد مى شوند و گرنه وارد دوزخ کفر مى گردند. «بهاء» بهشت را لقاء خود معرفی می کند.

در اسلام، خدا وجودى یکتا و بى همتاست، هیچ گونه شبیه و نظیرى ندارد و از تمام عیوب و نواقص پاک و منزّه است. ولی خدا از نظر «باب» و «بهاء» خودشان هستند، تا آنجا که «بهاء» خودش را خالق خدایان می داند و علی محمد باب هم پس از نوشتن قریب دو صفحه مشتقّات «فردیّت» و یکتایى خداوند، براى این که به خدایى خودش لطمه وارد نشود، در آخر می گوید: البته به هر کس بخواهی فردیت را عطا می کنی.

منابع اساسی و مسلم بهائیت، مؤید این نظر است که قرآن مجید، در طول تاریخ، به هیچ وجه دستخوش تحریف نگشته است. «میرزا حسینعلی» در لوحی مندرج در کتاب «مائده آسمانی»، همچنین در کتاب «ایقان»، و «سورة الملوک» جزماً اعتراف و اذعان می دارد که: «قرآن به هیچ وجه و صورتی، تحریف در آن راه نیافته، و قرآن تمام بوده و اکنون نیز همان است که بوده است. تنها دلیلی که در عقیده بهائیت، موجب نسخ قرآن مجید شده است،  آنگونه که «میرزا حسینعلی» گفته، فقط مخالفت شیعیان با «باب» بوده نه چیز دیگر.
 

نبوّت در اسلام، به معنى آمدن مربّیان لایق و راهنمایان شایسته و آگاه، و مجهّز به براهین و استدلال از طرف خدا، براى نجات انسان ها از چنگال جهل و خرافات و هوس ها و آلودگى ها است. آن ها مى آیند تا انسان ها را به سوى قلّه کمال  هدایت نمایند. ولى نبوّت در آیین «باب» و «بهاء»، مساوى است با یک مشت بافندگى و پریشان گویى؛ "باب" و "بهاء" خود را در ردیف پیامبرانى مانند موسى و عیسى و ابراهیم و نوح (ع)، بلکه بالاتر از آنها قلمداد مى کنند، ولى زمانى دیگر توأم با خدایى است.

پس از اینکه تصریحات توهین آمیز حسینعلی در مورد «باب» و جانشین او (صبح ازل) منتشر شد، در مقابل، ازلیان به دنبال چنین تصریحاتی، و این که ادعای حسینعلی میرزا از بیخ بی اساس است، دست به قلم بردند و پرده از اسرار زیادی برداشته اند و او را فردی آدمکش، جاه طلب، دروغگو، لاابالی و خائن معرفی کردند.

عقاید میرزا بهاء درباره مساله عصمت اینگونه قابل جمع بندی است: 1- عصمت کبری فقط متعلق به خود اوست و پیامبرانی که بعد از او مبعوث می شوند نیز از آن بی بهره اند، در حالی که هر پیامبری باید کامل تر از پیامبر قبلی باشد تا بتواند آئین او را نسخ کند. 2- در مقام عصمت هیچ خطا و نسیانی راه ندارد، شخصی که از عصمت کبری بهره می برد محفوظ از عصیان و خلاف است، 3- هیچ کس نباید از دستور او هر چند دستور به محالات باشد تخطی کند.

بعضى از پیروان مسلک هاى ساختگى براى توجیه مسلک خود، آیه 5 سوره سجده را دستاویز قرار داده و با مغالطه، خواسته اند آن را بر مقصود خود تطبیق دهند. آنان امر را به معنای دین و عروج را به معنى برداشتن دین دانسته اند. از این رو هر مذهبى نمی تواند بیش از هزار سال عمر کند و باید جاى خود را به مذهب دیگر بسپارد. با دقت در مفهوم آیه می یابیم که گفته های آنان از جهات بسیارى اشکال دارد: کلمه امر را به معنى دین گرفتن، مخالف آیات دیگر قرآن است. کلمه عروج نیز در هیچ آیه ای به معنى نسخ نیامده است.